نامه «حامی» را که خواندم، به نظرم رسید باید درباره آن چیزی بنویسم، از جنس درددل‌های خودش. نه اینکه از اول خواسته باشم چیزی بر علیه آنچه «حامی» گفته بنویسم، نه. اما فکر می‌کردم در این گزارش یا آنچه سایت «موسیقی ما» به عنوان بیانیه، خطاب و با عنوان «درد من درد آزادی اسامی خاص نیست» منتشر کرده، نکته‌ای وجود داشته باشد که بتوان در موردش حرف زد؛ اما این نامه یا بیانیه‌ی «حامی» پر بود از نکات دردناکی که قابل‌تأمل است. نکاتی که البته اگر من و شما بودیم نمی‌گفتیم. نه اینکه ما صادق نیستیم، ما عاقبت‌اندیشیم؛ اما «حامی» می‌گوید و از همان اول به این نکته مهم اشاره می‌کند که: «به راستی آیا برای عامه‌ی مردم این موضوع قابل‌هضم است که تنها یک عده‌ی خاص از هنرمندان ایرانی کلیه‌ی قوانین حاکم بر هنر را دور بزنند و از همه‌ی خط‌قرمزها عبور کنند؟» و بعد این سؤال که «چرا قانون برای همه هست ولی برای یک عده‌ی خاص نیست؟!» (موسیقی ما - یکشنبه 22 دی 1392)

نه اینکه این حرف را قبول نداشته باشم، اما دلم می‌خواست «حامی» این جمله و این نامه را حالا که در آغاز دوره تازه‌ای هستیم، نگفته و ننوشته باشد. البته ما این‌گونه فکر می‌کنیم، چون جای او نیستیم و اساس این اعتراض‌ها و درخواست‌ها هم از همین جا شروع می‌شود؛ جایی که آلبوم هنرمندی مثل «حامی» بی‌هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای چند سال معطل و سرگردان می‌ماند. کسی که در کلِ آثار منتشر شده‌اش، نه کلمات سبُک و عاشقانه‌های سخیف می‌بینیم و نه موسیقی‌های بی‌هویت و سبُک و قاعدتاً او -که خودش و کارش را ممیزی می‌کند- آثارش باید بی‌ممیزی تصویب شوند. وقتی این اتفاق برایش می‌افتد، به طرح این سؤال می‌رسد و جوابی که در همین بیانیه به آن می‌دهد.

او سؤال می‌پرسد و خودش در جواب آن می‌گوید: «به این دلیل که از دید عامه‌ی مردم و نیز مسؤولین، هنرمند کسی است که بیشتر دیده و شنیده می‌شود و نیز پولسازتر است و از آنجا که قوانین قابل‌خرید هستند، پس هر کسی که پول بیشتری داشته باشد، خود می‌تواند قوانین بیشتری را خریداری یا حتی وضع کند.» (همان)

او بعد از طرح سؤال «آیا هنر حق همه‌ی مردم یک سرزمین است؟!» و «خط‌قرمزهای قانونگذاران هنر ایران چیست؟!» و ارائه پاسخ‌هایی برای آنها، به این نکته مهم می‌رسد که «اگر شخصی به‌صورت غیرمجاز فعالیت کند، دیگر حق فعالیت مجاز را ندارد؛ چراکه در این صورت حقوق حقه‌ی جماعت هشتاد درصدی هنرمندان ایران را ضایع کرده است، درد من درد آزادی اسامی خاص نیست، درد من ممنوع‌الفعالیت بودن اهورا ایمان‌ها و امثال اوست که ناجوانمردانه و بدون حتی گذشتن از یک خط‌قرمز ممنوع‌الفعالیت شده‌اند، آن هم به دلیل تن ندادن به مسائلی خاص. هدف من از اظهاراتم در مورد مجاز شدن خوانندگانی که تا دیروز در کانال‌های سیاسی و غیرمجاز ماهواره‌ای فعالیت می‌کردند، صرفاً احقاق‌حق هنرمندان مجازی است که سربه‌راه و مظلومانه سر و تن به قوانینی داده‌اند که برای آنها تعیین گردیده و هیچگاه از خطوط قرمزی که برای ایشان کشیده شده عبور نکرده‌اند...»

آیا کسی می‌تواند به این حرف‌ها ایراد بگیرد؟ واقعاً حق کسی که چند سال به قوانین احترام گذاشته و در مقابل همه فشارها و اذیت‌ها دست از پا خطا نکرده و حالا می‌بیند کسانی که این ملاحظات را رعایت نکرده‌اند، حالا با او در جایگاه برابرند، چگونه ادا می‌شود؟ این یک سؤال بی‌جواب است و مایه‌اش حتماً حداقل یک عذرخواهی از طرف مسئولان مربوطه است. اما پاسخ به این سوال، مشکلی را از «حامی» حل نمی‌کند. دو سال یا بیشتر به «حامی» و امثال «حامی» ظلم شده است و در این دو سال یا بیشتر، هر چه گفته از کسی جواب نشنیده و حالا سیستمی آمده که مسئولش معتقد است نباید بگذارد جوانان هنرمند یا علاقه‌مند به هنر و یا دست‌کم آنها که خودشان را هنرمند می‌دانند، زیرزمینی شوند. آیا این ایرادی دارد؟ این کار فی‌نفسه درست است و کار درست برای هنرمندی که کارش درست است، ایجاد مشکل نخواهد کرد.

«حامی» به عنوان کسی که حسابش پاک است، نباید به کار درست ایراد بگیرد و موضع‌اش باید تقویت این روش باشد تا به «اهورا ایمان»ها ظلم نشود. اینکه جواب آن گذشته را چه کسی می‌دهد و اساساً آنچه حالا اتفاق می‌افتد باید عطف به ماسبق شود یا نه، نکته دیگری است که اقلاً حالا که گروه تازه‌ای آمده‌اند و اتفاقاً آنها بودند که این طرح نو را درانداخته‌اند، جایش نیست که به این مسائل بپردازیم.
 
البته «حامی» می‌تواند این حرف‌ها را برای ثبت در تاریخ گفته باشد که همه بدانند چه کشیده بود در آن سال‌ها که نمی‌شد و نمی‌توانست بخواند. می‌تواند این حرف‌ها را برای علاقه‌مندانش گفته باشد که از او توقع کار تازه داشتند و چند سال منتظر بودند. «حامی» صادقانه حرف‌هایش را زده و البته در این بین نکاتی را گفته که کمی افراطی و حاد است. مثلاً اینکه عامه‌ی مردم و نیز مسئولین فکر کنند «هنرمند کسی است که بیشتر دیده و شنیده می‌شود و نیز پولسازتر است» کمی افراطی است. نه مردم این‌گونه فکر می‌کنند و نه اغلب مسئولین مربوطه در ارشاد.

منتها مشکل از آن‌جایی شروع می‌شود که برخی -فقط برخی- از پرسنل باواسطه و بی‌واسطه در ماجرای صدور مجوز کنسرت و آلبوم ذینفع هستند. این چیزی است که باید در سیستم تأیید و صدور مجوز و آلبوم، شفاف‌سازی شود و این حتماً و حتماً مهم‌ترین نتیجه بیانیه سرگشاده «حامی» است. واقعاً این جمله «حامی» چه جوابی می‌تواند داشته باشد که «اگر قرار است کسانی در شبکه‌های آنچنانی با ویدیوکلیپ‌های آنچنانی فعالیت کنند و در عین‌حال و با کمال تعجب در بازار داخلی هم فعالیت کنند، پس حق ضایع‌شده‌ی این جماعت هشتاد درصدی که بدون تکیه زدن به تبلیغات ماهواره‌ای ذره‌ذره و قدم به قدم پیشرفت کرده‌اند چه می‌شود؟»؟

و البته در نامه «حامی»، درباره رسانه‌ها و نقش آنها در کنسرت‌ها و شهرت فراوان بعضی از خوانندگان تلقیاتی وجود دارد که جای حرف و تحلیل انتقادی جدی دارد. همه آنقدرها بد نیستند و فضا این‌قدرها هم تلخ نیست.
 
«حامی» گفتنی‌هایی را گفت که از نظر آنها که موقعیت‌ها را می‌سنجند، شاید حالا موقع‌اش نبود، اما او کار خودش را می‌کند که از صداقت‌اش نشأت می‌گیرد. منتها کسی مثل او که در هر محکی برنده خواهد شد، نباید به خاطر باز شدن فضا اعتراض کند. آنها که می‌آیند رقیب او نیستند. آنها فضا را برای آنهایی تنگ می‌کنند که در کار تولید برای مخاطبان عام‌ترند و اساساً چه بهتر که فضا به سمتی برود که همه طیف‌های مختلف علاقه‌مند به موسیقی هنرمند و خواننده مورد علاقه خود را داشته باشند و هر هنرمندی مخاطب خود را.