موسیقی ما - با تمامی محدودیت‌هایی که برای شنیده شدن صدای بانوان وجود دارد اما خوانندگان زن به این نتیجه رسیده‌اند که هر چند امکان فعالیت برایشان به عنوان تک خوان با موانعی روبروست اما به کمک بستر ارتباطات و دنیای وب می‌توان بر کمی از محدودیت‌ها غلبه کرد لذا از تکاپو نیافتاده‌اند و در تلاشند که حتی شده یک آلبوم را با آهنگ‌سازان مطرح ضبط نموده و به نوعی صدای ناشنیده خود را بی‌واسطه به گوش مخاطبین برسانند.


زنان خواننده در خارج از کشور می‌توانند کنسرت‌هایی را برگزار نمایند اما ضبط آواز به صورت استودیویی آن‌هم با آهنگ‌هایی که اختصاصاً برای آن‌ها ساخته شده به اندازه کافی توجیه کننده است همچنین جایگاه ویژه ای در جذب مخاطب دارد. مخاطبی که شاید در کنسرت‌ها امکان حضور نیابد و از فیلم کنسرت‌ها لذتی نبرد اما با صدای ضبط شده می‌تواند ساعت‌های زیادی را سپری نماید.

از طرف دیگر با آنکه در ابتدا آهنگ‌سازان مطرح رغبتی به آهنگ‌سازی برای بانوان نشان نمی‌دادند و با توجه به اینکه درون کشور می‌توانست موقعیت‌شان به خطر افتد و یا برای همیشه ممنوع الکار شوند بنابراین حتی اگر اثری می‌ساختند آن‌را رسانه ای نمی‌کردند. اما در یکسال گذشته اتفاقات به گونهٔ دیگری رقم خورده! حالا دیگر آهنگ‌سازان رسما اعلام کننده و ای بسا سعی بر پیشی گرفتن از یکدیگر در اهنگ‌سازی برای خوانندگان زن دارند.

سودای مطرح کردن خواننده شاید روزگاری می‌توانست موقعیتی برای آهنگ‌سازان فراهم نماید و اسم آن‌ها را بر سر زبان‌ها اندازد اما وقتی‌که اهنگ‌سازان مطرح برای خوانندگان نه چندان قوی و بعضا با صداهای گوش آزار به تولید اثر می‌پردازند دیگر نمی‌توان آن‌را هنر نامید چرا که به تجارت و فروش اعتبار هنری که در روزگار گذشته کسب کرده‌اند بیشتر شبیه است؛ و بسی جای تاسف که این هنرمندان چوب حراج بر آبرو و عزت بدست آورده خود زده‌اند و در کنار آن نسلی بدآواز را مدعی خوانندگی می‌نمایند!

اگر روزگاری کلنل وزیری به دنبال خواننده ای زن می‌گشت تا آنرا تربیت نماید در نهایت بانو روح انگیز حاصل این تلاش‌ها شد که تصنیف‌های زیبایی از او برجا مانده و یا مرتضی نی داوود که به قمر تعلیم آواز داد و برایش سال‌ها آهنگ‌سازی نمود و یا هایده که ماحصل کشف استاد تجویدی بود! اما در این روزگار تهی شده از هنر اصیل که از زمین به آسمان می‌بارد، روزگار وانفسایی که هنر زیر انواع و اقسام فشارها قرار دارد و بدترین ستم‌ها به هنر موسیقی شده است شگفتی از هنرمندان شناخته شده است که در به قهقرا کشاندن موسیقی نقش آفرینی می‌نمایند.

سعید فرج پوری را بارها با گروه دستان دیده‌ایم و آهنگ‌سازی های او را در این گروه ستوده‌ایم همراهی او با خوانندگان مطرحی چون شجریان و ناظری را بارها شاهد بوده‌ایم و تک‌نوازی‌های زیبای او را مشتاقانه دنبال کرده‌ایم و جز تحسین بر لبانمان کلامی نیاورده ایم اما هنگامی‌که آلبوم «دمی با دوست» را شنیدیم تنها توانستیم سر به نشانه تاسف تکان دهیم. تاسف از آهنگ‌سازی که قدر و منزلت خود را نمی‌داند و برای هر ناپخته و فالش خوانی آهنگ می‌سازد و هنر و تجربه خود را حراج می‌کند!

هر چقدر صدای نازیبای خواننده در این آلبوم گوش آزار است و فالش‌های آشکار او در حین آواز نشان از ضعف و ناپختگی خواننده دارد، بیشتر شنونده و اهالی فن را متقاعد می‌نماید که این خواننده نه تنها برای به روی صحنه رفتن راه درازی را در پیش دارد که مختصات خوانندگی و اجرای صحنه ای را ندارد.

طاهره فلاحتی نه صدایی خاص و منحصر به فرد دارد که بتوان برای همکاری و معرفی او تعجیل داشت و نه صاحب تکنیک آوازخوانی صحیح است که بتوان دلیل قانع کننده ای برای آهنگ‌سازی فرج پوری یافت.

چراکه تحریرهای چکشی، درشت و پر غلط او که به خاطر ضعف تکنیک، هر یک به صورت دندانه های از هم گسیخته و تیز بر گوش شنونده فرو می‌رود و واژه‌ها و آواز را زشت می‌سازد. لازم نیست شما حرفه ای در آواز باشید تا متوجه این فالشی‌ها شوید بلکه هر شنونده ای که گوشش کمی با آواز آشنا باشد متوجه این ایرادات می‌شود. پس دلایل فرج پوری که بیشتر از نیم عمرش را در موسیقی سپری کرده برای این همکاری با خواننده تازه کار که آوازخوانی صحیح را هنوز بلد نیست هیچ توجیهی جز انگیزه های مالی آهنگ‌سازی نمی‌تواند داشته باشد و با این کار بسی جای تاسف که باید گفت به فروش هنرش روی آورده است که بی تاثیر در تنزل جایگاه او در بین طرفداران موسیقی اصیل نخواهد بود.