حالا دیگر شکی نیست که باید از جاودانگی «واروژان» گفت و نوشت. از کتاب «واروژان» که چند جایی گفتهام و چند جایی نوشتهام و بعضی هم که به مهر و نقد آن را سنجیدهاند؛ از این منظر ملالآور است تکرار مواردی که از ضرورت نوشتن این کتاب و سختیِ یافت و جمعآوری اطلاعات و صحتسنجی آنها و انتخاب روش تحقیق میگوید. هر آنچه که هست، حاصلش کتاب «واروژان» است...
اساساً زندگی کردن یک پدیدهی بداهه است. یک سرود جاری در لحظه. حالا در سرزمینی که چیزی مثل بداههنوازی و بداههسرایی از روزگاران قدیم در فرهنگ مردمش و تار و پود این فرهنگ آمیخته...
بسیار دشوار است در این دورانی که موسیقی سهلالوصول پاپ با آن ظاهر فریبنده و آنچنان ریتمهای محرّک و کلامی عاشقانه به سادهترین زبان و با بهره از موتیفهای هیجانی و بِیسهای کوبنده و درامز و پرکاشن قوی و رقص نور، سخت در دل جوانان جا کرده، بتوان موسیقی کلاسیک آن هم از نوع بیکلامش را به گوش مخاطب رساند.
وقتی خبر تجلیل از استاد «ناصر فرهنگ فر» را در سایتِ موسیقی ما خواندم، بعد از سالها متوجه شدم که ایشان دوست صمیمی دورانِ کودکی من (از 7 تا 11 سالگی) بوده است و هر هفته به اجرای برنامه با یکدیگر میپرداختهایم. زندگی ما را از هم جدا کرد تا وقتی که...
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما
در آخر دورهی قاجار نادره مردی در سال 1279 در تهران پای به جهان گذاشت که با گذشت بیش از یک قرن هنوز نامش در میان اهالی فرهنگ و ادب و موسیقی ایران زمین جاودانه مانده است. او کسی نیست جز داوود پیرنیا.رجلزادهای که پدرش مشیرالدوله معروف و از سرشناسان دربار قاجار بود و مادرش دختر میرزا احمدخان علاالدوله از همان خاندان. پدرش به دلیل اعتقادات مذهبی اجازه حضور در عرصه موسیقی را به او نداد اما تعلیمات پدرش که از روشنفکران آن دوران بود بر او بسیار مؤثر افتاد. تحصیلات ابتدایی را در منزل فراگرفت. سپس برای ادامه تحصیل و فراگیری زبان فرانسه وارد مدرسه سنلویی تهران شد. بعدها برای ادامه تحصیلات در رشته حقوق به سوئیس رفت.
زنده یاد استاد «حسین دهلوی» چهرهای است جامعالاطراف در موسیقی ایران که باید برای بررسی شخصیتِ موسیقاییاش تمامِ وجوهِ ایشان را مورد بررسی قرار داد. ایشان آهنگساز، رهبر ارکستر، نویسنده و پژوهشگر موسیقی و آموزگار بودند و در تمامی این کارها به غایتِ استادی عمل کردند. ایشان شاگردان زیادی را در عرصه موسیقی پرورش دادند که از میانِ آنان بزرگانی چون حسین علیزاده و داریوش طلایی و همچنین بسیاری از چهرههای موسیقی کلاسیک که امروز خود جزو نامدارانِ این حوزه هستند، از شاگردانِ ایشان بودهاند و همین نکته که هم کسانی از حوزهی موسیقی کلاسیک و هم سنتی در دامانِ ایشان پرورش یافتهاند، نکتهی مهمی است که باید به آن توجه کرد. آنچه در حوزهی آهنگسازی و همچنین تالیفاتِ موسیقی نیز از ایشان منتشر شده است، خود گواهی است بر استادی ایشان در تمامی حوزهها....
[ آرش نصیری - روزنامه نگار، مدیر و مجری برنامه هزارصدا ]
... این مرد با دانش و مدیر و سالم را، در سال 1358 بازنشسته کردند. استاد البته برخی از آثار فاخرش را بعد از آن منتشر کرد و به یکی از کارهای ریشهای در حوزه کار ارکسترال در حوزه موسیقی ایرانی همت گماشت و احتمالا ماهها و سالها در راهروهای تالار و وزارتخانه رفت و آمد تا پانزده سال بعد موفق شد «ارکستر مضرابی» را در سال 1372 روی صحنه تالار وحدت ببرد...
این روزها مشغول اجرای موسیقی «مجلس شبیه خوانی حرّ» هستم که تحت عنوان «سوگ آزادگی» به نمایش در میآید . این نمایش، مانند اجراهای قدیمیِ تعزیه بر صحنهی گرد اجرا میشود و البته ابزار و ادوات متعددی دارد و موسیقی برخلاف آنچه در گذشته اتفاق افتاده با ارکستر سازهای ایرانی بهطور زنده نمایش را همراهی میکند. دلیل این تغییر به گونهای رجوع به موسیقی ردیفی دستگاهی ایرانی است...