موسیقی ما - چهره موسیقی گروه رامین بهنا درست شبیه به خود او است! می‌دانم این جمله کمی انتزاعی به نظر می‌رسد؛ اما فکر می‌کنم این ویژگی مختص موزیسین‌هایی است که با خودشان و دیگران تعارف ندارند و با اعتماد به نفس و بی‌شیله پیله به زبان موسیقی سخن می‌گویند. در واقع موسیقی او و گروه همدل و یکدستش آیینه تمام نمای شخصیت دوست داشتنی و بدور از هیاهوی او است. او می‌داند با ایده‌های ساده چگونه می‌توان کار کرد...


در این موسیقی هر جمله در ادامه جمله قبل و مقدمه‌ای برای جمله بعدی تولیدِ معنا می‌کند و همه چیز در راستای  خلق یک واحد، با هم چفت و بست پیدا می‌کنند. کسی در این گروه در پی اثبات توانایی یا ویژگی فردی نیست، هر چند که همه اعضا از جمله خود رامین موزیسین‌های قابلی هستند.

کسری ابراهیمی (درامر) و حامد حمیدزاده (باسیست) در بخش تولید ریتم و پالس بسیار تمیز و با حس و دقّت عمل می‌کنند و از زیاده‌گویی خودداری می‌کنند؛ برایم جالب بود که کسری حتّی در کیت درامز خود از طبل تام تام استفاده نکرده بود، چون قطعاً لازم نمی‌دیده در جایی از این موسیقی حتی یک ضربه بر سر این طبل بکوبد و این در حالی است که بعضی از درامرهای محترم تنها برای خوشگلی سازشان روی استیج ۲ یا ۳ تام تام و چندی ادوات بی‌مصرف را دور چین می‌کنند. سیاوش امامی علاوه بر ایفای نقش خود به عنوان یک گیتاریست استاندارد، به هنگام  تولید فضا و رنگ، بسیار بجا و خلاق ساز می‌زند. بهرنگ بقایی و آرش عمرانی نیز لایه‌های الکترونیک این موسیقی را در تعامل با یکدیگر و بقیه موزیسین‌ها به کار اضافه می‌کنند و بُعد جالبی را وارد بدن این موسیقی می‌کنند. در این میان بهرنگ بقایی نقش سخنگوی این گروه موسیقی محور را با چاشنی طنز ایفا می‌کند و  در لحظاتی واقعاً با نمک است؛ و بالاخره رامین بهنا که استاد سادگی و جمله‌بندی است، چه به‌عنوان سولیست و چه آکومپانیست، ساختمان موسیقی‌اش را مهندسی می‌کند. قطعات این کنسرت اکثراً از آلبوم جدید  گروه «بهنا» به نام «ایران ۱۱» انتخاب شده بودند، به علاوه چند قطعه از آلبوم قبلی گروه و البته قطعه «نخستین» که شخصاً بنده را پرت کرد به ۱۸ سال پیش؛ زمانی که تازه سر از تخم در آورده بودم و به تماشای کنسرت گروه «آویژه» رفتم و متحول شدم. خلاصه به طور کل بنده موسیقی این گروه را یک space rock ایرانی مهندسی‌ساز می‌دانم. دست مریزاد به رامین عزیز و گروهش. خیلی خوش گذشت.