نگاه تخصصی به موضوع موسیقی مدرن و طریقه استفاده از آن در موسیقی پاپ، همیشه در همه کشورها مورد بحث بوده و هست. موضوعی که بنده را به نگارش این متن واداشته، توهم موسیقی مدرن یا به عبارتی موسیقی روز دنیا در کشور ماست. همیشه سوالاتی در این باب مطرح می‌شود که موسیقی مدرن چیست؟ چه اِلِمان‌هایی موجب مدرن شدن موسیقی می‌شود؟ سبک‌های موسیقی مدرن کدام‌اند؟ و هزاران سوال دیگر از این دست.

زیاد واجب نمی‌بینم در مورد این موضوع که موسیقی پاپ چیست و... بحث کنم. خوشبختانه همه با مقوله‌ی پاپیولاریته در هنر آشنایی داریم و من بنا به اقتضای ژانر کاری خودم، موسیقی مدرن سبک کاری خودم یعنی الکترونیک را ملاک مدرنیته این بحث قرار داده‌ام.

موسیقی هاوس، ترنس، داب‌استپ، درام اند بیس، ترپ و... چیزهایی هستند که این روزها به گوش همه ما می‌رسد. اما موسیقی پاپیولار این ژانرها چگونه‌اند؟ آیا اضافه کردن هر صدای نویزی ملاک مدرن شدن کار است؟ آیا مدرنیته نیاز به استفاده درست ندارد؟ آیا نباید به فضای ملودی، شعر، صدای خواننده در تنظیم فکر کرد و بی‌جهت هر صدای نویز نوظهوری را با این استدلال مدرنیته، بدون دانستن فلسفه‌ی این صدا و حتی طریقه کاربرد آن در موسیقی مردمی استفاده کرد؟

به نظر من این ایدئولوژی غلطی است. بعضاً از من سوال می‌شود چرا برای کار فلان خواننده از صداهای عجیب و غریب استفاده نکردی؟ به نظر شما برای شعری عاشقانه که از حضور عاشق و معشوق در کنار گلستانی زیبا صحبت می‌کند، نویز و اصوات غیرهارمونیک کاربردی است؟

متأسفانه این روزها در کشور ما هر کسی که اسم سبک داب‌استپ را بر روی موسیقی خود می‌گذارد، موزیسین مدرنی تلقی می‌شود. اما واقعیت اینگونه نیست. موسیقی مدرن فلسفه دارد، مکان کاربرد دارد، حتی زمان دارد. برای مثال این روزها با زیاد شدن فستیوال‌های بزرگ و چندین‌هزار نفره موسیقی الکترونیک مثل «TomoroowLand» و از این دست فستیوال‌ها، ژانر جدیدی به نام «Festival House»، «BigRoom House» و «MainRoom House» برای استفاده یا توجه به مکان، زمان و فرهنگ مردم‌شان به‌وجود آمده. آیا ما در کشورمان برای فلان خواننده سنتی باید از آن ژانر استفاده کنیم که مدرن باشیم؟ باید از همان اِلِمان‌های تنظیم استفاده کنیم که بگوییم ما هم مدرن شده‌ایم؟ آیا این موسیقی برای رادیو و حتی گوش دادن در ماشین ابداع شده؟

در کشور ما با توجه به محدودیت‌های فرهنگی و مذهبی، باید نگاهی عمیق به مکان استفاده هم داشته باشیم. با کنکاش در آلبوم‌های روز موسیقی دنیا و ژانرهای موسیقی پاپ هر کشور که با نام آن کشور مزین می‌شود (مثل «Swedish Pop»، «BritPop»، «K-Pop»، «American Pop» و...) می‌توانیم به طریقه درست کابرد موسیقی مدرن با توجه به ظرف مکان، فرهنگ، زمان استفاده و موضوع و ایده ترانه و به‌عبارتی فرهنگ پاپیولاریته‌ی موسیقی آن کشور برسیم. هر کدام از این ژانرهای پاپ، نشأت‌گرفته از فرهنگ زندگی مدرن شهرنشینی‌شان (که به قطع حتی ساختار مدرینته‌ی شهری همه کشورها خاص آن کشور است و هیچ دو فرهنگ مدرن یکسانی حتی با وجود تبلت و موبایل‌های هوشمند و ساختار یکسان مدرنیته نداریم) و حتی آب و هوای آن کشور است.

متأسفانه رفرنس‌های بعضی از موسیقدانان کشور ما بدون خواندن شعر و شرایط آن خواننده است. مثلاً یکی از ترک‌های آلبوم جدید «لیدی گاگا» که از موسیقی سایکدلیک و الکترو استفاده کرده، آیا تا به حال به موضوع ترانه این کار گوش داده‌ایم که به فلسفه تنظیم آن برسیم؟ آیا به فلسفه‌ی تولید این ترک رسیده‌ایم؟

بله، موسیقی بسیار خاص و عجیب هم پاپیولار می‌شود، نمونه بارز ترک جدید از موزیسین بسیار عجیب فرانسوی به نام «DJ Snake» و با سبکی بسیار جدید با نام «Get Down»، به یکی از معروف‌ترین موسیقی‌های امروز در همه‌ی کشورهای جهان و حتی ایران تبدیل شده. اما چگونه؟ برای مثال اگر Adele این کار را اجرا می‌کرد، این ترک به این موفقیت می‌رسید؟ به طور قطع این موسیقی برای Adele مناسب نیست. پس به یاد داشته باشیم هر چیزی جایگاه و شرایط خود را دارد و با استفاده از کلمات و القاب موسیقی ما مدرن نمی‌شود.

با استفاده درست از صداها و تکنیک‌های موسیقی غیرپاپ و تلفیق با ملودی و ترانه به این مهم می‌شود دست یافت. امید دارم موزیسن‌ها و خواننده‌های کشور قبل از استفاده و علاقه‌مند شدن به ژانرهای جدید و استفاده هر تکنیکی برای هر موسیقی و هر ترانه‌ای، به فلسفه آن ژانر و صدا پی ببرند.
و سرانجام فرهنگ و هنر دو مقوله جدانشدنی هستند و بست‌های دیگر که از این دو انشعاب پیدا می‌کند، به راحتی در بعضی از محافل هنری موسیقی ما نادیده گرفته می‌شود.
 
* نتیجه‌گیری: موسیقی مدرن، اخلاق و فرهنگ و استفاده درست از تکنیک‌های مدرن می‌خواهد، نه صرف اصوات مدرن را.