گروه «ضرب و فوت» که در دو سال گذشته چند تک آهنگ منتشر کرده و اجراهای کوچک و بزرگ را تجربه کرده حالا اولین آلبوم رسمی‌اش را همزمان با کنسرتی در فرهنگسرای نیاوران رونمایی می‌کند. آن‌ها سراغ سبکی که در ایران کمتر تجربه شده رفتند و ترکیبی از موسیقی جَز، الکترونیک، لانژ و چیل اوت ارائه می‌دهند. هنوز نمی‌توان پیش بینی کرد این سبک و سیاق به مذاق مخاطب ایرانی خوش می‌آید یا نه، اما این گروه با علم به چنین موضوعی سراغ موسیقی متفاوتی رفته است.

ضرب و فوت گروه سه نفره‌ای است که از داریوش صالح‌پور (رهبر ارکستر و ادوات الکترونیک)، رضا تاجبخش (پیانو و کیبورد) و امیر محمدی (ساکسفون و کلارینت) تشکیل شده و همان‌طور که از نامش برمی‌آید بر ریتم و سازهای بادی تمرکز دارد. در آلبوم «باغ پلاستیکی» و اجرای پیش رو که 25 آبان در برگزار می‌شود علیرضا میرآقا (ترومپت و فلوگل هورن) و سروش عمومی (فلوت و پرکاشن) هم آن‌ها را همراهی می‌کنند. آنچه در ادامه می‌خوانید صحبت‌های داریوش صالح ‌پور، ایده پرداز اصلی گروه ضرب و فوت است.

«ایده‌ی ضرب و فوت در سال 1396 همراه با امیر محمدی شکل گرفت. پس از آن هم رضا تاجبخش به ما اضافه شد و پرسپکتیو گروه کامل شد. علیرضا میرآقا و سروش عمومی هم در اجرای پیش رو کنار ما هستند. 25 آبان ماه اجرای ما در فرهنگسرای نیاوران با حمایت معنوی سازمان ملل متحد بخش ایدز برگزار خواهد شد. همچنین رونمایی آلبوم باغ پلاستیکی هم در این انجام خواهد شد. این آلبوم یازده قطع دارد که 9 قطعه را من ساختم و دو قطعه را رضا تاجبخش. تنظیم و میکس تمام قطعات را من انجام دادم و مسترینگ را آرش پاکزاد. موسیقی این گروه تلفیقی از الکترونیک و جز است در واقع این سبک از موسیقی با عنوان لانژ موزیک یا چیل اوت شناخته می‌شود. کاربرد این موسیقی بیشتر برای ریلکسیشن است. هدف ما این است که به واسطه‌ی این گروه برخی سبک‌ها که در ایران کمتر شنیده می‌شود را کمی جا بیندازیم و البته بتوانیم در فستیوال‌های بین‌المللی شرکت کنیم. با اینکه موسیقی ما بی‌کلام است اما سعی کردیم در پروسه ساخت مضامین اجتماعی و محیط زیستی را در نظر داشته باشیم. قطعه باغ پلاستیکی به شکل مستقیم در رابطه با بحران زباله‌های پلاستیکی است و بقیه قطعات هم مضامینی مرتبط با زندگی روزمره دارد. این نوع موسیقی برای مکان‌هایی چون کافه و رستوران مناسب است چراکه تمرکز زیادی ندارد و افراد می‌توانند گپ و گفت کنند و موسیقی هم همزمان جاری باشد. این که هر موسیقی چه زمان و مکانی می‌طلبد یکی از دغدغه‌های من است که در ایران کمتر مورد توجه است و همان آهنگ‌هایی که در مهمانی پخش می‌شود در تاکسی یا رستوران هم شنیده می‌شود. همچنین سه قطعه را از هنرمندان بین‌المللی بازنوازی کردیم که به واسطه‌ی پیگیری‌های یاشار درفشه در نشر صدا گستر تهران و همکاری با سازمان ملل حق پخش و اجرای آن‌ها را از صاحبین اثر دریافت کردیم و این موضوع برای ما بسیار خوشحال کننده بود.»