موسیقی ما- لی لا رضایی: اخبار و حرف و حدیث‌هایی که این روز‌ها درخصوص ارکستر ملی ایران و سایر ارکستر ها شنیده می شود به ایجاد ابهاماتی در نحوه فعالیت آنها دامن زده است؛ اما حرف های مدیری که دوسال تلاش بی‌وقفه کشید تا ارکستر ملی ایران را به سر و سامانی برساند، شنیدنی است. به همین بهانه با محسن رجب‌پور که دیگر قرار نیست در این ارکستر حضور پررنگ داشته باشد در این باره، و همچنین درباره اهداف و برنامه‌های کانون ناشران موسیقی نیز گفت‌و‌گو کرده‌ایم که می‌خوانید:

• گویا تصمیمات بر این است که فعلا شما در ارکستر ملی فعالیتی نداشته باشید. چنین تصمیم گیری در چه راستایی گرفته شد؟ چه کسی این تصمیم را گرفت؟

ارکستر ملی ایران از اول مهرماه سال ۱۳۹۱ طی تصمیمی که در معاونت هنری گرفته شد، قرار شد تا زیر نظر موسسه ارکستر ملی فعالیت کند. اما در یک تصمیم بهتر و جامع‌تر قرار شد تا این موسسه نه تنها از ارکستر ملی، بله حامی ارکسترهایی همچون سمفونیک و گروه کر دفتر موسیقی باشد. با چنین تصمیمی، فعالیت‌های ارکستر ملی نیز از مجموعه فعالیت‌های من در آمده است. این موسسه که موسسه ملی نام دارد، تمامی ارکستر‌ها اعم از ارکسترهای یاد شده را تحت نظر داشته و برنامه‌های آن‌ها را در چرخه فعالیت‌های خود قرار می‌دهد.

• با مدیریت و همکاری کسانی همچون مهدی افضلی و جبیب صبور، این ارکستر‌ها به جایگاه جدید‌تر و ویژه‌تر خواهند رسید؟

این دو عزیز از دوستان صمیمی و نزدیک من هستند و نظراتشان در جهت بهتر شدن این ارکسترهاست، و هر زمان احساس کنند که من و دیگران می‌توانیم در خدمت گروه باشیم حتما از حضورمان استفاده خواهند کرد. شنیده‌ها حاکی از آن است که دوستان فعالیت خود را آغاز کرده‌اند و من نیز قطعا هر کمکی از دستم بر آید در راستای پیشرفت این ارکستر‌ها به خصوص ارکستر ملی انجام خواهم داد.

• عدم حضور شما تاثیری بر روند فعالیت این ارکستر خواهد داشت؟

من نمی‌توانم چنین چیزی را برآورد کنم چون فکر می‌کنم در هر شرایطی کارم را انجام می‌دهم. گذشت زمان همه چیز را ثابت می‌کند نه ادعاهای من. باید منتظر گذشت زمان بود. انشالله که وضعیت این ارکستر از اینی که هست بهتر شود. من ارکستر ملی را دوست دارم و برای آن دو سال وقت گذاشتم. پتانسیل زیادی بر روی این ارکستر گذاشتم و به همین دلیل شخصا و قلبا علاقه زیادی به این ارکستر دارم و احترام زیادی برای اساتیدی که در شورای فنی ارکستر بودند، قائلم. افتخار می‌کنم در کنار این‌ها بوده‌ام و فعالیت کرده‌ام. تا کنون با حضور این دوستان خروجی ارکستر ملی و آنچه به سمع مردم رسیده، خیلی پویا و قابل رویت بوده است.

• از این پس چطور خواهد بود؟

به نظر من بهتر نیز خواهد شد و تشکیل این موسسه به پویا شدن این ارکستر خواهد انجامید. اگر این طور نبود برای ارکسترهای دیگر چنین تصمیمی گرفته نمی‌شد چرا که همانگونه که عرض کردم، در ابتدا قرار بود فقط ارکستر ملی همچین موسسه‌ای را داشته باشد تا زیر نظر آن فعالیت کند. اما تصمیم بهتر که گرفته شد انحصاری بودن آن از دست ارکستر ملی در آمد. معاونت هنری تشخیص داد که در این صورت بهتر می‌شود ارکستر‌ها را نظارت کرد.

• چه نظارت‌هایی قرار است صورت بگیرد که پیش از این امکان آن وجود نداشت؟

یکی از چیزهایی که همیشه مساله ساز بود، این است که نوازنده‌های ارکستر ملی و ارکستر سمفونیک با هم مشترکند. من به عنوان کسی که با ارکستر ملی همکاری می‌کردم باید با آقای مرتضی‌پور، هماهنگ می‌شدم تا این دو ارکستر تمریناتشان به هم بر نخورد و یا برنامه‌ای همزمان با هم نداشته باشند. باید با هم هماهنگ می‌شدیم که همزمان با هم اجرا نداشته باشیم. ولی وقتی یک مجموعه‌ای وجود داشته باشد که همه هنرمندان این دو ارکستر زیر نظر آن فعالیت کنند، خوب طبیعتا چنین مشکلی حل خواهد شد و برنامه نوازنده‌های به موازات هم نخواهد بود. قطعا طوری برنامه‌ریزی می‌شود که برنامه هنرمندان با هم تطابق نداشته باشد. ولی همچنان باید منتظر زمان بود تا ببینیم این امر چقدر می‌تواند کمک کننده باشد. من آرزوی موفقیت این موسسه و در کنار آن ارکستر ملی را دارم.

• با این تفاسیر چشم انداز ارکستر ملی را چگونه می‌بینید؟

چشم انداز این ارکستر بستگی به برنامه ریزی‌هایی دارد که برای آن می‌شود، به مسایل مالی، اعضای شورای فنی، رپرتوارهای درنظر گرفته شده، نگاه بازرگانی که به آن می‌شود و... نیز مرتبط است. اگر خوب برنامه ریزی شده و همه چیز در آن لحاظ شود، چرا باید نسبت به آن بدبین باشم؟ من دوسال است سعی بر این دارم که در این ارکس‌ر تحولاتی ایجاد کنم. همین که این ارکستر به جای دو سه اجرا در تالار وحدت با گنجایش ۶۰۰-۷۰۰ نفر به سالن برج میلاد کشیده شده ودر آنجا برای عده بیشتری کنسرت می‌دهد یکی از این تحولات است و الی آخر.

• با توجه به اینکه به عنوان یکی از اعضای هیات مدیره کانون صنفی تهیه‌کنندگان در عرصه دیگری از موسیقی خدمت خواهید کرد، در این زمینه چگونه برنامه ریزی خواهید داشت؟ اصلا با چه تضمینی وارد این مقوله شدید و برای موسیقی چه خواهید کرد؟

من اعتقاد دارم بعداز مساله انرژی، اقتصاد هنر در هر کشوری تعیین کننده بوده و بزرگ‌ترین منبع اقتصادی می‌تواند باشد. متاسفانه در ایران به علت عدم مدیریت صحیح و بی‌توجهی حکمرانی، عدم رعایت برخی از قوانین، و عدم ایجاد بستری مناسب برای پویایی اقتصاد هنر، موسیقی دچار رخوتی سنگین شده است. همه این عوامل دست به دست هم داده‌اند تا موسیقی کم کار شود. می‌خواهم تمام داشته‌هایم و نیز تمام تجربیات بیست ساله‌ای که در خدمت موسیقی بوده و در راستای پیشرفت آن فعالیت کرده‌ام را به خدمت گرفته و با استفاده از آن‌ها نماینده شایسته‌ای برای اعضای صنفی تهیه کنندگان موسیقی در این شرایط باشم.

• شرایط مگر به چه صورت است؟

نگاه‌ها بسته و توام با دیدی مطابق با ۲۰ سال پیش است. یعنی تصمیماتی که در زمینه موسیقی و برای موسیقی گرفته می‌شود همان تصمیم‌های ۲۰ سال پیش است. آنچه در مرکز موسیقی به بدنه موسیقی این کشور تزریق می‌شود، با نگاهی به خروجی این هنر، می‌بینیم که اهدافی کهنه و متعلق به سالهای دور این هنر است. در حالی این اتفاق می‌افتد که هیچ چیز در ایران با ۲۰ سال گذشته خود قابل مقایسه نیست و ما تنها در این هنر است که بازگشت به گذشته داریم. این نگاه و بازگشت به گذشته نه تنها در مجوز آلبوم‌ها، نظارت بر شعر و... بلکه در کنسرت‌ها هم اتفاق می‌افتد. اخیرا علامت بزرگ سوالی در ذهنم به وجود آمده که چطور در این چند ساله اخیر این قدری که در این روزهای پایانی دولت اتفاقات اینچنینی می‌افتد، نیفتاده بود؟

پیش از این آنچه که در میان محصولات موسیقی موفق به دریافت مجوز از وزارت فرهنک و ارشاد اسلامی می‌شد، با فرهنگ عمومی و مردم اختلاف نداشت. اما رویکردی که من آن را بازگشت به گذشته می‌دانم موجب شده تا تعداد بیشتری از خوانندگان به سمت تولید آثار خانگی بروند و تولید غیرمجاز، چندین برابر شد. آنچه از سمت ایشان مجوز می‌گیرد و مورد تایید قرار می‌گیرد، کار‌شناسی شده نیست. چرا که این مسولان خود به میان مردم نمی‌روند تا بدانند مایحتاج روزانه فرهنگی و یا موسیقایی آن‌ها چیست. این‌ها با راننده خود به سر کار می‌روند و بر می‌گردند و با مردم از نزدیک مرتب نیستند تا بدانند چه موسیقی‌ای احتیاج دارند. وقت ندارند ماهواره و تلویزیون ببینند و حتی اصلا وقت ندارند ببینند چه اتفاقی در جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنند، می‌افتد و یا خودشان رغبتی به این نشان نمی‌دهند که بدانند. اگر من کاندید شدم صرفا به این دلیل بود که می‌خواستم در حوزه موسیقی به رفع مشکلات موجود کمکی کرده باشم. هم هوادارن و هم همکاران همگی مطلع باشند که من به عنوان کسی که سالهاست در زمینه موسیقی فعالیت می‌کنم تا رفع مشکلات، از پا نمی‌نشینم و می‌مانم تا در خدمت موسیقی باشم. انشالله توانش را داشته باشم و اتفاقی نیفتد که شرمنده جامعه موسیقی و مردم شوم و اتفاقی نیفتد که به صلاح موسیقی و هوادارن موسیقی نباشد.