من همیشه کارهای «علی قمصری» را دوست داشته، دنبال کرده و توانسته‌ام از لحاظ حسی با آن ارتباطِ بسیاری برقرار کنم و حالا خوشحالم که مخاطب آخرین اثرش – شطرنج- نیز بوده‌ام؛ این آهنگساز در آخرین اثری که روی صحنه برده؛ بارِ دیگر نبوغش در عرصه‌ی موسیقی را به نمایش گذاشته است و توانسته اثری دل‌‌نشین خلق کند. «شطرنج» ترکیبی موفق است از موسیقی و نمایش؛ اتفاقی که در سال‌های اخیر توسطِ هنرمندانِ دیگری انجام شده است و از جمله‌ی آن می‌توان به آثارِ آقای رحمانیان، کنسرت- نمایش «سی»، نمایش موزیکالِ‌ اولیورتوییست و همچنین اپراهایی که تاکنون اجرا شده است،‌ اشاره کرد؛ البته من  نمی‌دانم چه نامی می‌توان برای کارهایی از این دست گذاشت؛ برخی‌ها با نام «تئاتر موزیکال» آن را می‌شناسند و برخی به عنوان کنسرت- نمایش از آن یاد می‌کنند؛ اما هر چه هست امیدوارم هر روز بیشتر شاهدِ به صحنه‌رفتنِ آثاری از این دست باشیم، چون تنها در صورتِ تداوم است که می‌توان امیدوار بود که آثارِ هنری به تکاملِ بیشتری دست پیدا کنند؛ اما جدیدترین تجربه‌ی «علی قمصری» و همراهانش، تجربه‌ای دل‌نشین را برای مخاطب رقم زده است.

در کنارِ کلیتِ اثر، بخش موسیقایی آن برایم بسیار دل‌نشین بود؛ به خصوص آوازِ «بهادر صحت»‌ که من به صدای او عرق خاصی دارم و در سریالی که خودم کارگردانی کردم – لیسانسه‌ها- نیز از حضورش استفاده کردم و علتِ آن تنها صدای بی‌نظیرش بود. او حالا دانشجوی فوق‌لیسانس موسیقی از دانشگاه تهران است و در کنار تحصیلاتِ آکادمیکش، به شکلِ‌ مداومی تمرین می‌کند و تلاش می‌کند تجربیاتِ متفاوتی در این حوزه انجام دهد؛ به همین خاطر است که قطعاتی که در این سریال استفاده شده است را بسیار دوست دارم، هر چند که بسیاری از این قطعات نه در استودیو که در همان سر صحنه ضبط شدند؛ اما او به اندازه‌ای با قدرت آواز خواند که به نظرم او صدایی استثنایی و بسیار خاص دارد که در این تجربه با همراهی موسیقی دل‌نشینِ «علی قمصری» توانسته تجربه‌ای خوشایند را برای مخاطب شکل دهد؛ اما در کنارِ آوازِ دل‌نشینِ او باید به صدای خوانندگانِ دیگرِ اثر نیز اشاره کرد؛ چهار خواننده‌ای که همه‌شان در این اثر بسیار موفق ظاهر شدند و بخشی مهم از بارِ عاطفی اثر را به دوش کشیدند.