موسیقی ما - یکی از موضوعاتی که همیشه در کنسرت‌های کاوه یغمایی (که از مرداد سال گذشته آنها را در تهران آغاز کرد) به چشم می‌آمده، چهره‌های مختلفی بوده که در هر اجرا به عنوان نوازنده در کنار کاوه روی استیج می‌رفته‌اند که البته اکثر آنها نیز از هنرمندان به‌نام موسیقی بوده‌اند. طبق همین عادت، در کنسرتی که هفدهم و هجدهم اسفند در سالن میلاد نمایشگاه برگزار شد، باز هم با چهره‌های جدیدی در کنار او مواجه شدیم که البته این‌بار قضیه کمی متفاوت بود.
 
کاوه یغمایی این‌بار برای اولین‌بار با گروهی که با آن ده سال پیش در کانادا روی صحنه می‌رفته، کنسرتی را در تهران برگزار کرد؛ هدفی که می‌گوید از همان ده سال پیش در ذهن آنها وجود داشته و بالأخره در سالن میلاد نمایشگاه به وقوع پیوست.
 
دیوید اسپایدلDavid Spidel) ) نوازنده گیتارباس و برایان پالسنBrian Poulsen) ) نوازنده گیتار الکتریک در این کنسرت بودند که سال‌ها در کنار هم ساز زده‌اند. نیلوفر فرزندشاد هم که یار همیشگی کاوه است با نواختن کیبورد توانست لحظات نابی را خلق کند و ساتگین یغمایی هم به عنوان بک‌وکال گروه را همراهی کرد. البته شِین گالاس (Shane Gaalaas) هم قرار بود درامر این کنسرت باشد که به خاطر پیش آمدن ناهماهنگی‌ها نتوانست خود را به ایران برساند و به این ترتیب نیما حمیدی در دقیقه نود جایگزین او شد. درامر جوانی که با این وجود توانست در کنسرت بدرخشد و با تکنیک و پاساژهایی که در هر میزان ارائه می‌کرد و پترن‌های متفاوتش قلب تپنده گروه بود. البته نیما پیش از این هم تجربه اضافه شدن دقیقه نودی به گروه را داشت و به این ترتیب در کنسرت بهمن‌ماه سیروان خسروی هم روی صحنه رفت.
 
اگر بخواهیم بیشتر درباره این نوازنده‌ها توضیح دهیم می‌توانیم بگوییم نوازنده‌های جهانی که در کارنامه کاری آنها همکاری با هنرمندانی چون مالمستین، جو ستریانی، چد کروگر، جف کلمن و جنیفر باتن دیده می‌شود. نوازنده‌هایی که هر یک کاراکتر خاص خودشان را داشتند و در سولونوازی‌ها نیازی در به رخ کشیدن تکنیکشان نمی‌دیدند بلکه آن را حین اجرا، خرج می‌کردند. اما این‌ها برگ برنده کاوه یغمایی در این کنسرت نبود؛ او گروه پنج نفره‌ای را روی صحنه برد که سال‌ها در کنار هم ساز زده‌اند و این دقیقاً مهمترین تفاوت این کنسرت با دیگر اجراهای یغمایی بود. چرا مهمترین تفاوت؟ عرض می‌کنم؛ بارها اجراهایی را دیده‌ایم که هر یک از نوازندگانش به تنهایی قطبی در موسیقی هستند اما صرفاً برای آن برنامه دور هم جمع شده‌اند و ما هم طبیعتاً انتظار اجرای شگفت‌انگیزی از آنها داریم؛ اما چند درصد مواقع شاهد این اتفاق بوده‌ایم؟ چند درصد مواقع نوازنده که طبیعتاً در کارش مدعی هم هست در خدمت گروه بوده و نیازی برای خودنمایی روی صحنه احساس نمی‌کرده؟ (از زیاد کردن صدای ساز روی استیج بگیرید تا سولونوازی‌های بی‌موردی که در لابه‌لای قطعات قرار داده می‌شود). این هم یک قانون نانوشته است که معمولاً نوازنده‌ها کمتر از خواننده روی استیج به چشم می‌آیند اما برای این هم راه‌کاری وجود دارد و خیلی راحت می‌توانند با پرفورمنس خاصشان روی استیج نگاه‌ها را به سمت خود جلب کنند؛ مثل همان کاری که نوازنده گیتارباس گروه یعنی دیوید اسپایدل انجام داد و با انرژی خود تقریباً سمت راست سالن را (جایی که روی استیج ایستاده بود) معطوف به خود کرد.
 
گروه کاوه یغمایی -جدا از توانایی‌هایشان- به واسطه همین همکاری چند ساله، کاملاً با سلایق هم آشنا بودند و همین باعث شده بود هماهنگی زیادی بین گروه دیده شود و در نتیجه محصول موسیقایی خوشایندی به گوش مخاطب برسد. بعد از انتشار آلبوم «منشور» و همچنین کنسرت پیشین‌اش -که هشت ماه پیش برگزار شد- نقدهایی به کاوه یغمایی شد و برچسب حرکت به سمت مخاطب و موسیقی پاپ به او چسباندند اما یغمایی در این کنسرت تمام این برچسب‌ها را از خود جدا کرد و تصویر واضحی از موسیقی راک را برای مخاطبانش به نمایش گذاشت. الحق که طرفدارانش هم کم نگذاشتند و نشان دادند که گوش‌ها آماده شنیدن موسیقی راک و اصلاً موسیقی اینسترومنتال است، فقط آن‌طور که باید محصول درستی به گوششان نمی‌رسد.

این کنسرت به همت شرکت «صوت آوای هنر» به مدیریت محمد جلیل‌پور و مدیریت روابط عمومی علی نیکونیا برگزار شد و هنرمندانی چون سیروان خسروی، کاوه آفاق، پویا نیک‌پور، رضا تاجبخش، کامیل یغمایی، حسین غیاثی، میثم یوسفی، مونا برزویی، بابک میرزاخانی (گروه میرزا)، گروه آوان (میلاد و مهرزاد عسکری) و گروه ایوان (حسین شریفی، فواد غفاری و مصطفی مومنی) مهمان دو شب کنسرت کاوه یغمایی بودند.