موسیقی ما - آیین رونمایی از آلبوم صوتی و تصویری «چراغ افروخته» جدیدترین اثر استاد علی‌اکبر شکارچی روز گذشته در فرهنگسرای ارسباران، با سخن‌رانی «حسین علیزاده» - آهنگساز و نوازنده‌ی برجسته‌ی تار- برگزار شد. استادِ تارنواز، در سخنان خود او را الگویی معرفی کرد که عاشق است و به دیگران هم توصیه کرد که مثلِ او عاشق باشند. «علیزاده» دقیق‌ترین تعریف را از آةنگساز کهنه‌کار کرد، مردِ بی‌ادعایی که بعد از آن همه تعریف و تمجید وقتی پشت تریبون قرار گرفت، گفت:‌ «من هیچ‌چیز قابل داری ندارم که تقدیمتان کنم جز اینکه دستمالی بخرم و در عروسی‌هایتان شرکت کنم.»
 
به نظر می‌رسید «حسین علیزاده» از برگزاری این مراسم خوشحال است. از اینکه می‌خواهد درباره‌ی دوستِ قدیمی‌اش حرف بزند. آهنگساز و نوازنده‌ای پیشکسوت که در تمامی این سال‌ها بدون هیچ حاشیه‌ای تنها و تنها ساخته است و نواخته است: « این جمع و محفل طراوتی دارد و سالن از جمعیت مملو است که من باید به خاطر آن به علاقه‌مندان موسیقی تبریک بگویم؛ البته جز این هم انتظاری نیست، استاد شکارچی در همه‌ی این سال‌ها عاشقانه موسیقی کار کرد؛ باید مثل او عاشق باشید تا بتوانید ردیف ‌کار کنید و چنین آثاری را خلق. هر جا ادبیات و درک موسیقی شکل بگیرد، طراوت و شادابی به همراه دارد و این اتفاق درباره‌ی آثار استاد شکارچی رخ داده است. من امشب به خاطر خود استاد شکارچی اینجا هستیم و به این خانواده هنرمند و هنردوست که می‌تواند الگویی برای جامعه ایرانی باشد تبریک می‌گویم»
 
او البته از مسئولین و متولیان فرهنگی گلایه کرد؛ هرچند خیلی زود اضافه کرد که انتظاری از آنان ندارد:‌ »اگر نام این اثر را سمفونی میرزا عبدالله می‌گذاشتند تمام نهادها و ارگان‌ها کمک می‌کردند ولی چون نام ردیف که درست مانند زبان فارسی موضوع اتحاد و یگانه شدن موسیقی است کمکی نشد. ردیف، فرهنگِ موسیقیایی ماست و برای پرورش ذهن و خلاقیت است. اگر ردیف به سطح و درک و شناخت خوبی در جامعه برسد، هر زمان یک «شکارچی» در موسیقی ما شکل خواهد گرفت؛ اما متأسفانه در این سال‌ها ردیف در دانشگاه جدی گرفته نشده است و این در حالی است که بیرون از دانشگاه، علاقه‌‌مندان حرکت‌های خوبی برای موسیقی و آموزش موسیقی انجام دادند و در هر خانه‌ای یک ساز پیدا می‌شود.»
 
 در ادامه‌‌ی این مراسم، «داریوش طلایی» - موسیقی‌دان و استاد دانشگاه تهران- درباره‌ی ردیف و همچنین این اثر توضیحاتی داد:‌ «آموزش ردیف در حدود 150 سال پیش در خانواده فراهانی شروع شد و فرزندان آن خانواده میرزا عبدالله و آقا حسینقلی بودند و به‌مرور موسیقی از شکل خانوادگی توسط این برداران برای عموم آموزش داده شد و نشر پیدا کرد و در طول زمان آواز و مقام به سیستم آموزشی دستگاه پیوند داده شد و گوشه‌هایی به آن اضافه شد و موسیقی نواحی هم از نقاط قوت موسیقی ما شد. ما یک ردیف به روایات مختلف داریم کمانچه استاد شکارچی لحن لری دارد و این نقطه مثبت است و این لحن لری یک روایت از ردیف موسیقی ما است.»
 
 در بخش‌های بعدی مراسم «بهرام عظیم‌پور» - کارگردان این اثر و نایب‌رئیس انجمن مستندسازان سینمای ایران- درباره‌ی این تجربه توضیحاتی ارایه داد: «کارگردانی لهستانی می‌گوید برای رسیدن به یک هدف باید از مرز خستگی گذشت و باید فراتر از توان خود بود، کاری که شکارچی انجام داد، چیزی شبیه جنون متعالی است و این در حالی بود که کشور متولی فرهنگ و هنر دارد و باید آن‌ها پیش‌قدم می‌شدند در حالی که این اتفاق نیفتاد و در تمام زمان ضبطِ اثر، استاد شکارچی با حافظه آهنین و حفظ حس خود نواختند و وسواس زیادی حتی در مرحله تدوین داشتند، به ایشان و علاقه‌مندان موسیقی بابت خلق این اثر تبریک می‌گویم.»
 
در ادامه مجتبی میرطهماسب مستندساز و فیلم‌ساز هم درباره‌ی این اثر توضیحاتی داد: «بسیار تلاش کردیم که از حمایت‌های دولتی برای این اثر داشته باشیم ولی زهی خیال باطل. ثبت و ضبط این اثر با بهترین کیفیت ممکن اتفاق افتاد و بیش از دو سال فیلم‌برداری این اثر طول کشید و یکی از عاشقانه‌ترین نمونه‌های ممکن می‌تواند باشد.»‌
 
رضا پرویززاده سخنران بعدی این مراسم اظهار داشت: «موقعی که ردیف‌ها و قطعات استاد شکارچی را برای امتحان دانشگاه حفظ می‌کردم فکر نمی‌کردم روزی بتوانم با ایشان همکاری داشته باشم و امروز بابت این مهم بسیار خوشحالم. تأثیر موسیقی اقوام چشمگیر است و کمانچه ساز اصیل لرستان است و استاد شکارچی از تأثیرگذاران کمانچه استان لرستان هستند. تلفیق موسیقی لرستان و موسیقی سنتی را استاد آن‌قدر زیبا اجرا کرده‌اند که نمی‌توان آن‌ها را جدا کرد. امشب برای من عید در عید است و تولد استاد لطفی را هم تبریک می‌گویم.»
 
سخنران بعدی «سامر حبیبی» کمانچه نواز و پژوهشگر جوان موسیقی  بود: «من ناظر ضبط نبودم، من ناظر لذت بودم. در تمام مدت استاد یک ملودی و ردیف را اشتباه نزدند و امیدوارم علاقه‌مندان کمانچه نوازی قدر این گنجینه عظیم را بشناسند.»
 
«علی‌اکبر شکارچی» اما خودش آخرین سخن‌ران بود که درباره‌ی این اثر سخن گفت:‌ » سال 1351 با ردیف‌های موسیقایی آشنا شدم و سال 70 ضبط ردیف‌ها را آغاز کردم اما به نتیجه‌ی دلخواه نرسیدم و سه سال بعد دوباره ضبط را شروع کردم. بعد از این‌همه سال، این ردیف‌ها در روح و جان من تجلی پیداکرده‌اند و با عشق به آموزش فرزندان این سرزمین تمام مشکلات و هزینه‌ها را در طول دو سال ضبط به جان خریدم.»
 
او می‌گوید دلش می‌خواهد تا با این جمله مولانا یادش کنند:‌ »چراغ افروخته، چراغ ناافروخته را بوسه داد و رفت / او به مقصود رسید.»  
 
این استاد برجسته‌ی کمانچه همچنین به این مساله اشاره کرد که موسیقی دین دومش است:‌ «من این اثر را با قطره‌قطره جانم تولید کرده‌ام و مصداق این جمله جبران خلیل جبران است که می‌گوید: وقتی‌که از مال خود به کسی چیزی می‌دهید چندان چیزی نمی‌دهید اما اگر از جان خود می‌دهید چیزی می‌دهید. این اثر را به همسرم و فرزندانم که در راه این اثر زحمات فراوانی کشیدند و با تمام وجود من را همراهی کردند و لحظات سخت و طاقت‌فرسایی را با من طی کردند تقدیم می‌کنم.»
او همچنین از استاد منتظمی یاد کرد و گفت دلش می‌خواسته در این مراسم باشد؛ اما به علت کسالت در بیمارستان است: «با ایشان تماس گرفتم الحمدالله حالشان خوب است و حتی از راه دور هم برایشان "علیسونه‌ای" خواندم.»
 
آلبوم ردیف‌های میرزا عبدالله و روایت نورعلی خان برومند در موسیقی دستگاهی ایران برای اولین بار در ایران با کمانچه استاد علی‌اکبر شکارچی تنظیم و برای علاقه‌مندان ثبت و ضبط گردیده است.