آمن خادمی:  اگر غلامعلی نی‌نواز در اثر حادثه رانندگی جان به ابدیت تسلیم نمی‌کرد؛ به یقین تا چند صباح دیگر بر اثر بیمار قلبی از میان ما می‌رفت‎؛ درصورتیکه من برای معالجه وی نامه‌نگاری‌های زیادی کرده بودم اما دریغ از پاسخ!

محمدرضا درویشی (آهنگساز و محقق موسیقی محلی) گفت: غلامعلی نی‌نواز یکی از مهم‌ترین سرنا نوازان شرق خراسان (تایباد – تربت جام) و یکی از عجایب موسیقی محلی ما بود که با دنیایی از میراث معنوی الان زیر خاک خوابیده است.

وی افزود: این هنرمند هشت سال از بیماری قلبی رنج می‌برد؛ اما باوجود نامه‌نگاری‌های من به وزارت ارشاد و حوزه هنری نتوانستم یک هزینه بسیار کم (یک میلیون) برای مداوای قلب وی بگیرم.

درویشی در ادامه صحبت‌های خود خاطرنشان کرد: غلامعلی نی‌نواز می‌توانست با این هزینه اندک به تهران بیاید و مداوا شود اما متاسفانه از میان وی به‌دلیل بی‌توجهی از میان ما رفت و بخش مهمی از موسیقی شرق خراسان با رفتن وی به زیر خاک مدفون شد.

درویشی افزود: اگر غلامعلی نی‌نواز تصادف هم نمی‌کرد در همین روز‌ها در اثر بیماری قلبی به دیار باقی می‌شتافت.

وی افزود: شاید کسی از مسئولان درحال حاضر نامه‌نگاری‌های من را یادشان نیاید، اما من در آن زمان حتی با پزشک بیمارستان دی صحبت کردم که وی در این بیمارستان معالجه شود و او هم پذیرفت که به رایگان این کار را انجام بدهد؛ اما هزینهٔ بیمارستان را باید می‌پرداختیم که کسی کمکمان نکرد.

وی با تاکید بر این موضوع که صدای سرنای این هنرمند محلی آسمانی بود؛ اظهار داشت: نی‌نواز بعداز ۲ الی ۳ دقیقه ساز زدن به خواب می‌رفت و در حالت خواب تا ۴ ساعت سرنا می‌نواخت.

این محقق و پژوهشگر موسیقی محلی ادامه داد: مگر ما در جمعیت ۷۵ میلیونی کشورمان چند نفر را می‌توانیم پیدا کنیم که مانند غلامعلی نی‌نواز شود؟!

درویشی اظهار داشت: از این هنرمند در خراسان و مشهد چند عدد کاست‌ محلی وجود دارد اما آنچه که می‌توان به‌عنوان یک اثر کلاسیک ضبط شده باشد، از وی وجود ندارد.

محمدرضا درویشی سابقه آشنایی خود را با غلامعلی نی‌نواز اینگونه بیان کرد: این هنرمند در افتتاحیهٔ جشنواره موسیقی حماسی سرنای نی‌نواز آغازگر برنامه‌های ما بود و هم اکنون قطعات اجرایی این هنرمند بزرگ در آرشیو این جشنواره موسیقی موجود است.

این آهنگساز با تاکید بر این موضوع که انتظار ما از وزارت ارشاد و متولیان فرهنگی «تداوم فرهنگ» نیست، خاطرنشان کرد: آنچه ما از مسئولان انتظار داریم این است که آثار و میراث گذشتگان ما را که در سینه هنرمندان محلی روایت می‌شود را بتوانیم ثبت و ضبط کنیم. میراث این هنرمندان باید برای نسل‌های آینده باقی بماند؛ چراکه جامعه‌ای که بر دانش گذشتگان خود تکیه نکند از درون تهی می‌شود.

درویشی با تاکید بر این موضوع که در ۳۰ سال گذشته کاری برای هنرمندان محلی انجام نشده است، تصریح کرد: متاسفانه طی سه دهه گذشته میراث پدرانمان که در سینه موزیسین‌های محلی است به زیر خاک رفت و ما نتوانستیم حتی اقدام کوچک برای نگهداری این ملودی‌های ناب و دست نخورده انجام دهیم.