موسیقی ما - زمستان 93 بود که نسخهٔ شنیداری «صدای مناظر مخدوش» اثری از «مانی جعفرزاده» به همراه داستان و پارتیتور کامل این اثر توسط انتشارات «خانهٔ هنر خرد» با مدیریت «علی صمدپور» به انتشار درآمد. او سال پیش از آن -دی ماه ۹۲- این اثر را در تالار رودکی اجرا کرده بود، کنسرت کلاسیکی که خودش دربارهٔ آن گفته بود: «دست و پا زدنی است ولو شکسته-بسته میان ادبیات و موسیقی. جست‌وجویی و تقلایی برای یافتن ادامه‌ای شهری‌شده از سنت قصه‌گویی و نغمه‌پردازی توأمان که روزگاری بخشی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ شنیداری مردم همهٔ نقاط جهان بوده است.»

حالا بخش‌هایی از آن اثر در سایت «موسیقی ما» به شکل اختصاصی رونمایی می‌شود. «مانی جعفرزاده» دربارهٔ این اثر می‌گوید همواره دلش می‌خواسته تا آثارش همراه با پارتیتور منتشر شود؛ چرا که اعتقاد داشته، آهنگسازی که پارتیتور ندارد، خیلی هم آهنگساز به حساب نمی‌آید. حالا این اتفاق رخ داده و اثر به همراه قصه‌ و موسیقی و پارتیتورش منتشر شده است. «صداى مناظر مخدوش» روایت داستانی در ۱۱ تکه با حضور چهار نوازنده و دو راوی است. رویا تیموریان و پریوش نظریه، بازیگران سینما و تلویزیون راوی این داستان بودند. اثری که جعفرزاده به عنوان آهنگساز، نویسنده و اجراگردان، آن را به همراه «على جعفرى پویان» (نوازنده‌ى ویلُن)، «سهراب برهمندى» (نوازنده‌ى ویلا) در کنار دو هنرمند جوان و توانا «آتنا مستعان اشتیاقى» (نوازنده‌ى ویلنسل) و «گلنار شعارى» (نوازنده‌ى کلارینت) روی صحنه برد. این آهنگساز در توضیحی برای این اثر می‌گوید: ‌«صدای مَناظر مَخدوش با موسیقی آغاز ‌شد، یعنی در ابتدا موسیقی نواخته می‌شد و بعد راوی شروع به روایت قصه می‌کرد. روایت کردن، یک نوع «پرفورمنس» یا هنر اجراست. هنر اجرا هم به عنوان یکی از شاخه‌های هنر معاصر جهان در زیرشاخهٔ هنرهای نمایشی قرار می‌گیرد. به عبارت دیگر «هنر اجرا» زیرشاخهٔ موسیقی نیست. بنابراین فکر می‌کنم اگر در کنسرتم پرفورمنسی دارم که شامل یک نقل یا اجراست، به صورت منطقی باید برای اجرای آن از هنرمندانِ حرفه‌ایِ تئا‌تر استفاده شود. ما مسلماً به تخصص اجراییِ خانم‌ها تیموریان و نظریه احتیاج داشتیم.»

 «جعفرزاده» این روز‌ها خودش را برای اجرای کنسرتی در پاییز آماده می‌‌کند، اثری که می‌توان به نوعی آن را ادامهٔ «صدای مناظر مخدوش» دانست و «خاطرات خیاط خیابان لاله‌زار از سقوط دکتر محمد مصدق» نام دارد. قرار است یک ارکستر مجلسی با سرپرستی «بردیا کیارس» آن را اجرا کند. او دربارهٔ این کار هم این‌طور توضیح می‌دهد: «این کار را سال گذشته نوشتم و امیدوارم تا پایان شهریور آخرین بازنویسی‌های آن در زمینهٔ قصه و موسیقی‌اش به اتمام برسد.

برعکس نام این اثر که به نظر می‌رسد ممکن است قصه‌ای باشد درباره تاریخ و سیاست، ‌ یک داستان عاشقانه است. داستان کسی است که در روز ۲۸ مرداد ۳۲ عشق‌اش را گم کرده و دارد قصهٔ آن عشق گمشده را تعریف می‌کند. باقی‌اش را هم باید بیایید و بشنوید»

 «مانی جعفرزاده» آهنگسازی است که موسیقی را نزد استادان «وارطان سا‌هاکیان»، «فرهاد فخرالدینی»، «شاهین فرهت»، «شریف لطفی» و «احمد پژمان» آموخته؛ در تاریخ هنر شاگرد «آیدین آغداشلو» و در ادبیات شاگرد «رضا براهنی» بوده است. او همچنین سابقه تدریس در کنسرواتوار تهران (۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷) و حضور پیوسته در دانشگاه تهران، دانشکده هنرهای زیبا و دانشگاه آزاد اسلامی، دانشکده هنر و معماری به عنوان استاد راهنما و داور پایان‌نامه در مقاطع تحصیلی لیسانس و فوق‌لیسانس را هم در کارنامه‌ خود دارد.