ریشه‌ی وجودی موسیقی در ایران، نشان از غنای فرهنگی‌ِ تمدنی دارد که پیوسته با هنر آمیخته بوده و در تجارت هنر نیز موفق؛ اما به نظر می‌رسد به مرور زمان هنر ایران در عرصه‌ی موسیقی محدودتر شده است و از این پنانسیلِ قدرتمند بهره‌ی کم‌تری برده است. اگر مولفه‌های فرهنگی را رکن چهارم در سیاست خارجی بدانیم، باید به این نکته توجه کنیم که چگونه یک فرهنگ چند هزار ساله توانایی آن را دارد که به وسیله‌ی هنر و موسیقی برای یک دیپلماسی قوی زمینه‌سازی کند.

در صنعت موسیقی دنیا، شهرت هر هنرمند یا گروه موسیقی قطعاً با همراهی چندین تیم در قالب اتاق فکرهای گوناگون است. از زمان شروع انتشار آثار یک هنرمند تیم‌ها و مدیرانی در کنارش قرار می‌گیرند که برای تمامی لحظات و رفتارها و اتفاقات آن هنرمند برنامه‌ریزی می‌کنند. در این روند برخی اعتقاد دارند مدیر هنری و تهیه‌کننده مهمترین نفرات هستند زیرا آنها تعیین‌کننده محتواهایی خواهند بود که از سوی موزیسین به گوش مخاطب می‌رسد. همین افراد کاراکتر هنری و ظاهری و شخصی هنرمند را با همراهی متخصصان حوزه استایل و گریم و گفتار و... طراحی و مدیریت می‌کنند...

حالا دیگر شکی نیست که باید از جاودانگی‌ «واروژان» گفت و نوشت. از کتاب «واروژان» که چند جایی گفته‌ام و چند جایی نوشته‌ام و بعضی هم که به مهر و نقد آن را سنجیده‌اند؛ از این منظر ملال‌آور است تکرار مواردی که از ضرورت نوشتن این کتاب و سختیِ یافت و جمع‌آوری اطلاعات و صحت‌سنجی آنها و انتخاب روش تحقیق می‌گوید. هر آنچه که هست، حاصلش کتاب «واروژان» است...