موسیقی ما- آلبوم «مرثیه‌ای برای بودن» با هنرمندی حسام اینانلو در قالب دونوازی‌های این آهنگساز مطرح با «سازهای مهمان» منتشر شد.

دونوازی با کلارینت با هنرمندی کلاوس گزینک، دونوازی با فلوت با هنرمندی آن درس هاکبرگ، دونوازی با کنترباس با هنرمندی متس آیلرتس، دونوازی با دودوکگ با هنرمندی ژیوان گاسپاریان، دونوازی با ساکسفون با هنرمندی ژان مارک لارش، دونوازی با ویولا باروک با هنرمندی متس ادن، دونوازی با باندونئون با هنرمندی کارلو ماور، دونوازی با ویولنسل با هنرمندی آن یا لخنر، دونوازی با نیکل هارپا با هنرمندی یوهان هدین، دونوازی با اِرهو با هنرمندی گوئرگان، دونوازی با تمبک با هنرمندی نوید افقه، دونوازی با باس الکتریک با هنرمندی بیورن مه‌یر و دونوازی با پیانو با هنرمندی داوید سیکس از جمله آثاری هستند که در این آلبوم منتشر شده‌اند.
 
حسام اینانلو برای این آلبوم نوشته است: «آنچه برای شهود ضروری است، چله نشینی و انزوا است. یافتن خویشتن خویش الزاماً در تنهایی و سکوت میسر می‌شود. هنرمند برای دستیابی به لایه‌های درونی خویش مدام و ممتد و خود خواسته به چله می‌رود. این بار اما چله نشینی و انزوا تمام بشریت را نشانه گرفته است. از دل این چله نشینی بی شک شکوفایی و نور بیرون خواهد زد.
 
پروژه «مرثیه‌ای برای بودن» در روزهای بیماری همه گیر، در امن‌ترین جای جهان یعنی در خانه شکل گرفت. برای به وجود آمدنش بی شک مفهوم خانه و خانواده نقش پررنگی داشت، چرا که برای به وجود آوردن خلوت، تنها با همراهی یار در خانه ممکن است.

قطعات موسیقی این آلبوم همه در خانه ضبط و پس از اتمام در استودیو تدوین شده‌اند. قصد دارم از چهار تن برای شکل‌گیری این آلبوم تشکر ویژه کنم، از سروناز تافته برای همراهی‌اش از روز نخست تا پایان پروژه، از افشین عزیزی که پس از اتمام ضبط‌ها، ساعت‌ها و روزها در استودیو بی دریغ تلاش کرد و از رامین صدیقی و بهزاد حاتم که با همت آنها این کار منتشر شد.»
 
رامین صدیقی ناشر این اثر هم درباره آلبوم «مرثیه‌ای برای بودن» توضیح داد: «دنیا روزهای عجیبی را طی می‌کند. بیماری فراگیری که جهان را لرزاند بی آنکه به فرهنگ، قوم یا میزان توسعه یافتگی توجهی داشته باشد. آداب جدیدی وارد زندگی شهروندان این کره خاکی شد و خیلی زود فراموش کردیم که قبل از آن شیوه‌ی زندگی‌مان چگونه بوده است. تنها، ارتباط مَجاز برای سلامتمان مُجاز شد.
 
این آلبوم هم محصول همین روزگار است. به سرانجام رساندن طرحی خلاقه بی‌آنکه هنرمندان مجال حضور در کنار یکدیگر را داشته باشند. شاید کمی تلخ، اما تا این تلخی را نپذیریم، راه برای کام شیرین باز نخواهد شد.»