موسیقی ما - رسیدن به فرم از راه روایت، حلقه مفقوده‌ای که همچنان مورد بی‌توجهی اهالی موسیقی قرار می‌گیرد، حالا و در وضعیت اکنونی موسیقی می‌تواند در شکل و شمایلی دیگر به شنونده‌های موسیقی در ایران رخ نشان دهد. موسیقی نواحی گوشه‌گوشه ایران سرشار است از روایت‌هایی که با ساز همراه می‌شوند و مسیر خودشان را از دل تاریخ تا زمان حاضر باز کرده‌اند اما پرسش و چالش اصلی این است که روایت در موسیقی جدید فارغ از معنای تاریخی موسیقی مدرن، چگونه می‌تواند موسیقی را به فرم رهنمون کند؟

به طور معمول به منظور جای دادن روایت در موسیقی دو عامل در نظر گرفته می‌شده است؛ نخست اینکه از سیر تماتیک ملودی‌ استفاده می‌کردند و دوم اینکه به واسطه خواندن اشعاری غالبا در قالب مثنوی، داستان‌هایی با موسیقی و آواز خوانده می‌شده است که هر دو این عوامل منتج به سهل‌الوصول و در دسترس شدن پیام آثار می‌شده است و همچنان هم در جریان‌هایی از موسیقی امروز این اتفاق می‌افتد.

اما عامل سومی هم برای رسیدن به فرم کامل موسیقایی از راه روایت هست و آن موسیقی روایی است. برای تعریف موسیقی روایی بین علما اختلاف است و حتی برخی موسیقی به ماهو موسیقی را انتزاعی‌تر از آن می‌دانند که بی‌هیچ کلام و سیر تماتیکی بتواند یک روایت را هم‌رسانی کند در حالی که ایجاد فرم روایی اینجا نه به معنای ایجاد روایت داستانی بلکه به معنای خلق روایت موسیقایی است.

آلبوم «پروجریا؛ عقب‌گرد به جلو» اثر گروه بیواره که به تازگی منتشر شده، در کلیت خود چنین افقی را نشانه گرفته است. کنش نام‌گذاری و به طور کلی پیرامتن آلبوم همگی در خدمت رساندن موسیقی روایی به یک فرم مشخص هستند و از ابتدا تمایز این آلبوم را نسبت به سایر آثاری که با عنوان زیرگونه‌های راک در ایران منتشر می‌شوند به رخ مخاطب می‌کشند.

تم به مثابه مضمون در همه قطعات این آلبوم و البته در کلیت آن به مثابه یک قطعه موسیقی قرار نیست بازنمایی شود، تنها قرار است به این درونمایه اشاره‌ای شود تا درونمایه از مرکزیت خارج شده و تنها بهانه‌ای برای خلق اثر موسیقایی در نظر گرفته شده باشد و این نقطه قوت آلبوم است هرچند اگر در این مسیر ناهمگونی‌هایی نیز وجود داشته باشد و عناصری نامتجانس از قبیل شعر لنگستون هیوز، شعر رسول یونان یا با بی‌اعتنایی کامل به فرم آلبوم خود قطعه نخست آلبوم یا همان «بیواره» باشد. اگر این عناصر بعضا نامتجانس را در نظر نگیریم و تنها موسیقی به شکل ناب خودش در اثر را بشنویم، هدف‌گیری افق موسیقی روایی را می‌توانیم در کلیت قطعات؛ چه باکلام و چه بدون کلام، ردیابی کنیم و این فی‌نفسه برای نخستین آلبوم این گروه یعنی گروه بیواره امتیاز بزرگی محسوب می‌شود. امیدواریم این امتیاز و وجه تمایز، در آلبوم‌های بعدی تقویت شود.
 
نام آلبوم: پروجریا - عقب‌گرد به جلو
نام گروه: بیواره
اعضای گروه: امین رفیعی نیا (خواننده، گیتار بیس و کیبورد)، علی مرتضوی (گیتار الکتریک و آکوستیک و کیبورد) و روزبه طلایی (درامز)
ترانه‌سرا: رسول یونان، لنگستون هیوز، گروه بیواره
ناشر: استودیو صبا (کاوه عابدین)
پخش: نشر و پخش جوان

منتقد	امتیاز
آرش افشار (ترانه‌سرا و منتقد موسیقی)
علیرضا تهرانی (خواننده و ترانه‌سرا)
علیرضا سعیدی (روزنامه‌نگار)
محمد خلیلیان (روزنامه‌نگار)
سهند آدم‌عارف (روزنامه‌نگار)
علیرضا ایرانی‌نژاد (منتقد موسیقی)
حسین سلیمی (روزنامه‌نگار)
سیامک قلی‌زاده (روزنامه‌نگار)