موسیقی ما - حدود پنچ سال پیش بود که آلبوم «حیرت» از «مهرداد هویدا» منتشر شد. آلبومی که با طراحی متفاوت و ناشری گمنام به نام «مس» وارد بازار شد و فروش بالایی هم نداشت، حتی مهم‌تر از همه شنیده هم نشد. حالا پس از پنج سال تقریباً همان افراد و این بار با یک خواننده جدید به نام «بهرنگ امینی» آلبوم «چرک‌نویس» را منتشر کرده‌اند؛ خواننده‌ای که هیچ نام و مصاحبه‌ای از او وجود ندارد. در سایتهایی هم که اصولا بیوگرافی کوتاهی از خواننده می‌نویسند هیچ اطلاعاتی موجود نیست. این حجم از گمنامی و تلاش نکردن برای عرضه درست یک اثر هنری نه تنها به تمام عوامل لطمه می‌زند بلکه فلسفه انتشار یک آلبوم را (که احتمالاً رسیدن به مخاطب است) هم زیر سوال می‌برد. گویا چرک‌نویس هم سال 1389 تولید شده و زمان انتشارش عقب افتاده که در تمام زوایا به این اثر ضرر زده است.
 
از شباهت‌های این دو آلبوم یعنی حیرت و چرک‌نویس بسیار می‌توان گفت. نکته متفاوت اما در اشعار است و این بار حتی یک شعر کلاسیک هم در آلبوم وجود ندارد و بار اصلی ترانه را ابراهیم منصفی و محمدعلی اسماعیلی به دوش می‌کشند. منصفی که چهار پنج سالی است بین اهالی موسیقی شناخته شده، این بار به سبک پاپ-راک بازخوانی می‌شود. تقریباً در تمام این ارجاعات به منصفی شاهد اجرای ترانه‌ها با آهنگسازی خود او هستیم و موزیسین‌ها شعر را همان‌طور که او خوانده، می‌خوانند و این بار هم چنین اتفاقی افتاده و تنها موسیقی تغییر کرده است. با این حال خوشبختانه آثاری از منصفی انتخاب شده که پیش از این کمتر شنیده شده است؛ دیر ابوت، داد از دل، دلم تنگن و شوآهنگ. جدای از اشعار منصفی که اصولاً حال و هوای مشخصی دارد، دیگر ترانه‌ها هم  تم عاشقانه دارند اما به تناسب موسیقی  در سطحی‌ترین حالت ممکن پیام را منتقل نمی‌کنند. برای نمونه در قطعه «قهوه‌ای بدون فال» ترانه‌سرا -یعنی گیتی پایندر- آمدن معشوق روی زمین را اتفاقی ساده قلمداد می‌کند و در عوض ماندن و حضور دائمی را حادثه می‌داند. در طیف ترانه‌های پاپ قطعاً به دنیا آمدن که هیچ، حتی قدم زدن و غذا خوردن معشوق هم می‌تواند حادثه باشد.
 
موسیقی آلبوم بسیار قدیمی صدا می‌دهد، حتی از راک دهه هفتاد هم دورتر است. با اینکه همین المان‌ها روی آلبوم حیرت نشسته بود اما حالا پس از پنج سال و البته روی ترانه‌هایی که به فضای جدیدتری از شعر حافظ  دارد خوب کار نمی‌کند. با این حال باید به آلبوم زمان داد تا با ترانه‌ها و فضای کار ارتباط گرفت. ملودی وکال، نرم تر از آن است که راک قلمداد شود اما موسیقی از سازبندی گرفته تا فرم قطعات به وضوح به کلاسیک راک‌های مهم شباهت دارد. در قطعه گرگ که طولانی شدنش تاثیرش را کم کرده با مدلی از متالیکا رو به رو می‌شویم. همچنین ردپای آلبوم «حیوانات» از پینک فلوید در قطعه «دلم تنگن» دیده می‌شود. در نهایت بهترین توصیف برای این آلبوم پاپ-راک است و البته نه همه‌پسند.
 
وجود چنین آلبوم‌هایی بی شک به نفع بازار موسیقی است تا فضایی که پاپ‌ها و تلفیقی‌ها در اختیار دارند را بشکند اما نکته اینجا است که باید راه‌کاری برای بیشتر شنیده شدن داشته باشند و همچنین از نظر کیفی در برابر جریان اصلی قابل دفاع باشند. تجربه‌های مختلفی در همین سبک وجود دارد که توانسته با فراگیر شدن سطح سلیقه تعدادی از مخاطبان را ارتقا دهد.
 

• مشخصات اثر:

عنوان آلبوم: چرک نویس
خواننده: بهرنگ امینی
آهنگسازان: مهرداد هویدا، ابراهیم منصفی، علی ابهری، مسعود پاکدامن، محمدعلی اسماعیلی
نوازندگان: بابک ریاحی‌پور، علی ابهری، همایون نصیری، علی بهشتیان
تنظیم: علی ابهری
میکس و مسترینگ: ارد انزابی‌پور
ترانه‌سرا: ابرهیم منصفی، محمدعلی اسماعیلی، گیتی بایندر
ضبط موسیقی: بهرنگ امینی، علیرضا افغان
عکس و گرافیک: امید مهدیزاده
تهیه‌کننده: بهراد امینی
انتشارات: نشر مس
 

منتقد	امتیاز
امیرحسین ناظم‌زاده (روزنامه‌نگار)
حسین سلیمی (روزنامه‌نگار)
سیامک قلی‌زاده (روزنامه‌نگار)
سینا چراغی (تهیه‌کننده)
علیرضا تهرانی (خواننده و ترانه‌سرا)
محمد خلیلیان (روزنامه‌نگار)
محمد پورخالصیان (روزنامه‌نگار)
آرش افشار (منتقد موسیقی)