موسیقی ما - پنجم مهر ماه است، ساعت دارد به هفت بعد از ظهر نزدیک می‌شود. عقربه‌ها به هفت نزدیک‌تر می‌شوند و دور و اطراف شلوغ‌تر. اینجا تالار آزادی است. یکی،یکی، دوتا دوتا، از هر سمت و سو، دارند می‌آیند اینجا! قرار است گروه «آقای سماع» برنامه اجرا کند. ساعت روی موعد، است. گروه می‌آید و هر کدام، آنجا که باید، قرار می‌گیرند.
 
گروه روی صحنه آمده و به نظر می‌رسد شاید افعال و اقوالش، آنچه پیش از این گفته شده را جامه عمل بپوشاند.  پیش از این زمزمه‌هایی بود که «آقای سماع» می‌خواهد، اجرای متفاوتی داشته باشد. این قضاوت هم می‌ماند برای آخر شب. برای آخر شبی که وقتی مخاطبان از سالن خارج می‌شوند، می‌توان از روی چهره‌شان، همه آنچه را باید، فهیمد یا دست‌کم بخشی از آن را.
 
زخمه‌های ساز آغاز شد. «نوا» در سالن پیچید و سازها و سماگران به رقص آمدند. ساز آغاز ید و نوا در گرفت؛ سماگران، بر صحنه‌اند. بربط همراه بود.اینها تصویری است که از اجرای قطعه اول، ثبت شده  است.
 
«آقای سماع» آن طور که یکی از حاضران موسیقی‌آموخته و موسیقی‌دانسته می‌گفت، گروهی تلفیقی است اما در معنای  اصیلش. او می‌گفت: از موسیقی تلفیقی برداشت نادرستی وجود دارد. عده‌ای تصور دارند، که موسیقی تلفیقی به این معناست که چند ساز ایرانی و چند ساز غربی در کنار هم قرار گیرند و همین. او می‌گفت: موسیقی تلفیقی این است که هر کدام از سازهای ایرانی و غربی کار خود را انجام دهند و استقلال داشته باشند و در جایی به یک زبان مشترک برسند. گویی که ساز شرقی و ساز غربی در حال گفت ‌وگو اند. بر همین مبنا او که کارهای «آقای سماع» را بارها دیده و شنیده، این گروه را یک گروه تلفیقی واقعی می‌دانست.
 
«آقای سماع» پنجمین شب پاییزی، قطعاتی از آلبوم جدید «رازآوری» را با خود به همراه آورده بود. پس از آغاز، قطعه دیگر با شعر «این جهان و آن جهان مرا مطلب/ کین دو گم شد در آن جهان که منم...» اجرا شد. سماع‌گران سماع کردند و تصاویر هم به کار جلوه می‌داد.  تصاویری که به مدد تکنولوژی امروز، به صحنه نورمی‌داد و رنگ.
 
«تو خورشیدی و یا زهره و یا ماهی نمی دانم/ وزین سرگشته مجنون چه می خواهی نمی دانم...» هم با همکاری بربط و کمانچه اجرا می شود. تک‌نوازی کمانچه، به همراه فلوت و نجوایی که در میانه به گوش می‌رسید، اجرای خوبی را به نمایش گذاشت.
 
«این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده ام/ این بار من یک بارگی از عافیت ببریده ام...» هم بخش دیگر از این شب پاییزی است.

سکوت و استراحت، اندکی به طول می‌انجامد و پس از آن، نیمه دوم شب آقای سماع، شروع می‌شود. «نی من منم، نی تو تویی، نی تو منی/ هم من منم، هم تو تویی، هم تو منی...» بی سماع اما با ساز همراه است. سماع گر می‌آید و «باز آمادم باز آمدم از پیش آن یار آمدم...» هم اجرا می‌شود.
 
تک نوازی پرکاشن، نوای فلوت و شعر « گم می شود دل من چون شرح یار گویم/ چون گم شوم زخود من او را چگونه جویم...» بخش بعدی است که غیر ایرانی به نظر می‌رسد. گویا دو قطعه دیگر مانده است. در قطعه یکی مانده به آخر پاسکاری سازها، فضایی دیگر به وجود می‌آورد سکوت خواننده فرصت را به تک نوازی دف داد، تنبک و در پایان، صدای پرکاشن پایان این بخش را رقم زد.
 
در قطعه پایانی، سماع گری بر  صحنه آمد؛ نوازندگان آرام نواختند و «مستی سلامت می‌کند ای جان جان، ای جان جان مستی سلامت می‌کند...» اجرا شد.
 
«آقای سماع» در شب پاییزی خود، همراهانی داشت. وحید قاسمی (درامز)، کاوه وزیری (گیتار بیس)، هامون ضرابی (گیتار الکتریک)، بهنوش کاظمی‌زاده (کمانچه)، محمدرضا اسلامی (تنبک)، فرناز خاکی (همخوان)، سینا مشفقی (سه تار و دف)، امیرحسین حسنی‌نیا (بربط، خواننده) و محمدحسین حسینی (فلوت) اعضای گروه امشب آقای سماع بودند.
 
شب به پایان آمده و شب پاییزی آقای سماع تمام شده است. حاضران از همان راهی گه آمده‌اند به خانه می‌روند اما گویا شب خوشی را داشته‌اند.