شب گذشته «كوارتت زهى لايپزيگ» در تالار وحدت روى صحنه رفت كه قبلاً نام اين گروه را شنيده بودم اما اجرايى از آنها نديده بودم. البته شب قبل از كنسرت، اجراى آنها را در خانه هنرمندان ديدم و تحت تأثير قرار گرفتم. در واقع اين دو شب شاهد برنامه بسيار پیچیده و باكيفيتى بودم كه به خوبى اجرا شد.
 
در رپرتوار اين برنامه قطعاتى از موزيسين‌هاى بزرگى چون موتسارت، بتهوون و شومان گنجانده شده بود كه به نظرم انتخاب بسيار جالبى بود؛ به خصوص بخش مربوط به بتهوون كه قطعه بسيار سختى هم هست اما اين گروه خيلى خوب و تكنيكال آن را اجرا كردند.
 
كوارتت‌هاى موتسارت هم معمولاً ساده هستند اما اجراى آنها مشكل است؛ چون مثل آب چشمه مى‌مانند و اگر كوچك‌ترين اشتباهى در اجرای نت‌ها و فضاى ريتميك قطعه صورت بگيرد، بلافاصله خودش را نشان مى‌دهد اما این کوارتت، به نحو احسن اين قطعه را اجرا كردند.
 
دو بار هم سيم سازهاى آنها در حين نواختن پاره شد كه كمى تعجب كردم اما اتفاقات اين‌چنينى در كنسرت خيلى دور از ذهن نيست و اصلاً قشنگىِ اجراهاى زنده به همين غيرقابل پيش‌بينى بودن آنها است. به هر حال اين بخش هم در كنار اجراى بى‌نقص‌شان، قسمتى از زندگى روى استيج بود.
 
در انتهاى برنامه اتفاق جالبى افتاد كه من را سورپرايز كرد. بعد از اتمام برنامه، اين گروه دوباره در ميان تشويق‌هاى مردم روى سن برگشت و بدون اينكه من اطلاعى داشته باشم، قطعه «نوستالژى» من را با سازهاى زهى نواخت كه اجراى بسيار خوبى هم بود. البته چون پيش از اين، اجراى آنها از اين قطعه را نشنيده بودم، نمى‌توانستم بگويم با چه كيفيت و حس و حالى آن را بنوازند اما آن‌قدر اين نوازنده‌ها حرفه‌اى هستند كه خودشان به خوبى متوجه آن بودند و اجراى بسيار دقيقى از اين قطعه ارائه كردند. به هر حال من كه از اجرای آنها راضى بودم و اميدوارم مردم هم از اين قطعه خوش‌شان آمده باشد.
 
در كل اعضاى کوارتت «لايپزيگ» بسيار خوب و دقيق روى صحنه حاضر شدند و برنامه باكيفيتى را ارائه كردند و اميدوارم اين گروه و گروه‌هايى از اين دست، بيشتر براى اجرا به ايران بيايند.