اول از همه بايد به سهم خودم از مسئولين سی‌ویکمین جشنواره موسیقی فجر تشكر كنم كه بخش موسيقى راك و تلفيقى را به جشنواره اضافه كردند. متأسفانه هيچ‌گاه آن‌قدر كه بايد از جريانى كه در كنار موسيقى رسمى فعاليت مي‌كند، حمايت نشده تا بتواند مخاطب جذب كند و من هم به‌شخصه خودم را جزو اين جريان مى‌دانم و فكر مى‌كنم به اين بخش تعلق دارم؛ نه به جريان موسيقى پاپ يا سنتى موجود.
 
درباره اجراى گروه‌هاى «داماهى» و «كامنت» در جشنواره موسيقى فجر بايد بگويم كه به‌شخصه از اجرای آنها بسيار لذت بردم و فكر مى‌كنم افراد حاضر در سالن هم همين حس را داشتند. اين موزيسين‌ها هم‌نسل‌هاى خودم هستند كه شايد نتوانسته‌اند به جريان اصلى موسيقى راه پيدا كنند؛ اما آن‌قدر موسيقى تميز و پخته و استادانه‌اى اجرا كردند كه مى‌توان به آنها افتخار كرد؛ چه «داماهى» كه تك‌تك نوازنده‌هايش عالى‌اند و چه «كامنت» كه همه آنها جذاب و ستاره‌اند و از اينكه تعدادى جوانِ این‌قدر موفق و باتجربه و البته خوشتيپ مى‌ديدم، حس خيلى خوبى داشتم.
 
نكته جالب اجراى «كامنت» برايم اين بود كه با اينكه هميشه اين گروه را دوست داشتم و به كنسرت‌هايشان هم مى‌رفتم، اما هيچ وقت مثل اين اجرا، درگير شعرها و كانسپت موسيقى آنها نشده بودم كه برايم حس بسيار لذت‌بخشى به همراه داشت.
 
«داماهى» هم كه اصولاً نوازنده‌هاى خيلى خوبى دارد و مثل هميشه اجراى به‌شدت پرشور و حالى را برگزار كرد. اصولاً رضا كولغانى (خواننده داماهى) روى استيج خيلى خوب و خوش‌ادا است و به نظرم مى‌توان گفت موزيك‌شان روى استيج يك نوع پرفورمنس است؛ دارا دارايى هم كاملاً نقش رهبر گروه به معناى واقعى كلمه را بازى مى‌كند كه اين رهبرى را خيلى خوب و درست انجام مى‌دهد.
 
در آخر دوست دارم بگويم كاش موزيسن‌ها اجراهاى هم را ببينند و در كنارش به كنسرت‌هاى خارجى بروند و سفر كنند؛ چرا كه به‌شدت مى‌تواند روى پيشرفت هنرمندان تأثير داشته باشد. مخصوصاً اين جريان‌هاى خاص موسيقى كه اگر به مرور زمان يكديگر را حمايت كنند و به وحدتى براى پيشبرد كارشان برسند، مطمئناً در جشنواره چند سال ديگر، جاى گروه‌هايى كه به دليل نداشتن موسيقى خوب نبايد در سالن‌هاى بزرگ حاضر شوند را مى‌گيرند و از اين بعد آنها را در سالن‌هاى بزرگ مى‌بينيم.