<strong>کارن همایونفر: </strong>کودکی ام به فیلم های وسترن قد نمی دهد که عاشقانه دوستشان داشته باشم.اما کوچک که بودم سینمایی بود به اسم سینما دیاموند ،کنار کمپانی بی ام و روبروی امجدیه سابق.و آن دوران سینما چه چیز خوبی بود.جنگ ستارگان ،کینگ کنگ،قصه عشق وبانی و کلاید، لویی دو فونس، جاده،و... آلن دلون هنوز جوان بود.از سینما که بیرون می آمدم سست بود این زانوها پایم انگار روی زمین نبود.و چه شبهایی بود شبهایی که سینما رفته بودم تا صبح رویا ،شمشیرهای لیزری،نجات دادن دوچرخه دخترهمسایه از دست بچه ها ی مزاحم به روش کلینت ایستوود. از این خیال بافی ها با موتیف جاودانه برخورد نزدیک از نوع سوم که میشد با پیانوی خانه زد.بعدها سینما سینه موند و همسایه اش پارامونت که چه والت دیسنی هایی داشت و عجب بوی پاپ کورن و بلالی آنجاها بود. صدای انقلاب هم می آمد .سینما بولوار و گوزن ها،پولیدور و از نفس افتاده،حباب با عینک سه بعدی و پدرخوانده که هنوز یک بود.و خبر رکس آبادان بود و فیلم های بعدی را که با ترس دیدم و گاهی تجربه چسبیدن به درسالن تاریک سینما اما ترس از آتش هم نمیتواند چشمت را از این پرده بگیرد. آتش ،آتش است حتی در سینمای فضای باز کانون یا درایو این سینمای متل قو. سینمایی دیگر نسوخت فقط چیزی درون ما میسوخت.چقدر زشت بود رفتار من .ناسلامتی عاشقانه ی داشتم به نام پیانو که با زندگی،کودکی،رویا وعاشقانه هایم گره خورده بود.انصاف نبود خیانت کردن به موسیقی .عاشق چیز دیگر شدن که از جنس نور است و صدا نیست.دو عاشقانه که در یک دل جا نمی شود.سالها کنار پنجره ایستادن و فوتبال بازی کردن سرخوشانه ی هم محلی هارابا لذت تمرین پیانو عوض نکردم گویا بیماری اختصاصی من بود که کشید تا غربت سرزمین های دیگر . شکر میکنم که موسیقی سر انجام مرا با خود برد اما دلم را نشکست و مرا دوباره رساند به سینما تا شاید بخشی از خاطره تصویری و صدایی شما باشم نزدیک به بیست سال و شاید بعضی هایتان با ترانه هایم عاشق شوید شریک یکدیگربشویم جایی ،لحظه ی . این دوازده کار موسیقی فیلم ۲ سال اخیر سهم عاشقی من است به سینما ،موسیقی و شما که نازنین هستید