موسیقی ما - نوید غضنفری: هشتمین آلبوم استودیوییِ آناتما که حالا بعد از هفت سال از آلبوم قبلی‌شان- یک فاجعه‌ی طبیعی/ a Natural Disaster- منتشر شده، یک غافل‌گیری تمام‌عیار برای طرف‌دارانِ پروپاقرصِ این گروه بریتانیایی‌ست، گروهی که تقریبا با انتشار هرکدام از آثارش از اوایلِ دهه‌ی 1990 به بعد که اصلا سبک موسیقی‌شان به دووم و دِت متال پهلو می‌زند، چیزی برای روکردن دارند.

این آلبوم با عنوانِ طنازانه‌ی این‌جاییم چون این‌جاییم/ We’re Here Because We’re Here بی‌شک از بحث‌برانگیزترین آلبوم‌های آن‌هاست، طرف‌داران از همین الان که متاسفانه آلبوم پیش از انتشار در اینترنت لو رفته و شنیده‌ شده، در مقابل آلبوم گارد گرفته‌اند، چرا؟ چون تا اندازه‌ای سبکِ گوتیک راکِ آن‌ها دگرگون شده و بیش‌تر طعمِ موسیقی آلترنیتیو و پروگرسیو به‌خود گرفته. خُب، این‌که چیز جدیدی نیست، ما عادت داریم به تغییر سبک‌های مداومِ موسیقی آناتما، اصلا ذاتِ آثارشان چنین است، دست کم از ابتدای دهه‌ی 1990، چهاربار سبک عوض کرده‌اند.

از من اما می‌پرسید، مشکلِ طرف‌داران با این آلبومِ جدید از جای دیگری ناشی می‌شود وگرنه که به‌نظرم آناتما تغییراتِ اساسی در سبکِ موسیقی‌اش از سایکدلیک و گوتیک به پروگرسیو و آلترنیتیو را پیش‌تر و از همان آلبوم یک فاجعه‌ی طبیعی آغاز کرده بود. طرف‌داران به احتمال زیاد با گونه‌ی موسیقی امبی‌ینت که توسط استیون ویلسونِ بزرگ – مغز متفکرِ گروهِ پروگرسیوِ بریتانیاییِ پارکوپین‌تری- به طعم پروگرسیوِ موسیقی آناتما افزوده شده مشکل دارند، گونه‌ای که ردش را می‌شود در آثار مثلا برایان اِنو یا آلبوم تازه‌ی U2 و آثار Moby یافت. البته این‌جا پای استیون ویلسونی در میان است که متخصص صداست و برای گروه‌های بزرگی چون Opeth و King crimson کار تخصصی میکس و صدا انجام داده و کارهای خودش را هم که در پارکوپین‌تری و بلک‌فیلد شنیده‌ایم؛ ویلسن ترکیبی‌ست از نبوغِ راجر واترز، حس زیباشناسانه‌ی دیوید گیلمور و دانشِ آلن پارسونز. این اسم‌ها را مثال زدم چون به‌نظرم ویلسن، همان‌طور که خودش هم بارها به پینک فلوید ادای دین کرده، وارثِ اصیل و خلفِ موسیقی اساتید است.

به‌هرحال همان‌طور که می‌بینیم وینسنت و دَنیل کاوانا به ویلسن اعتماد کرده‌اند و کار میکسِ این آلبوم را به او سپرده‌اند و حالا هم که نتیجه‌اش را دیده‌اند؛ آلبوم ترکیبِ غریبی از استیون ویلسن و برادرانِ کاواناست، طعمی که چشیدنش خالی از لطف نیست. مخالفم با این نظریه که بگوییم این آلبوم کاملا تحت تاثیرِ ویلسن ازآب درآمده، که در مقابلِ قطعه‌های غریبی چون Presence و A Simple Mistake یا حتی Angels Walk Among Us چه داریم بگوییم؟ ای‌بسا که آناتما همین دو قطعه‌ی آخری را که اسم بردم، پیش‌تر به‌صورت سینگل منتشر ساخته‌، اما حالا با طعمِ ویلسنش را توی این آلبوم گنجانده تا لابد تفاوت‌ها برای‌مان آشکارتر شود. آلبوم برای آن‌دسته از طرف‌دارانِ آناتما که به‌خاطرِ دل‌بستگی‌شان به پینک فلوید جذبش شده بودند، تجربه‌ای شنیدنی‌ست. به‌هرحال آن‌ها با توجه به عنوان آلبوم‌شان لابد حدس زده‌اند که بسیاری از مخاطبان‌شان را از دست خواهند داد؛ این‌جاییم چون این‌جاییم.

منبع: وبلاگ آسیاب‌بادی‌های ذهنت