موسیقی ما - فستیوال موسیقی راک ووداستاک در محلی به نام ماکس یاسگر و با مساحت 2.4 کیلومتر مربع و از تاریخ پانزدهم الی هیجدهم آگوست سال 1969 برگزار شد. شاید بتوان ادعا کرد این معروفترین فستیوال راک در طول تاریخ بوده است.

به گونه ای این فستیوال نمایانگر عصر ضد فرهنگ و هیپی گری دهه شصت محسوب می شود. بسیاری از آهنگسازان معروف آن دوره در آخر هفته ای بارانی در این محل گرد هم آمدند و حتی فیلمی نیز از این رویداد ساخته شد. علت نامگذاری این فستیوال این بود که برنامه اصلی قرار بود در محلی به نام ووداستاک برگزار شود اما مسئولان محلی عنوان کردند که امکان پذیرائی از تعداد تقریبی یک میلیون نفر برای آنها میسر نمی باشد. سپس محلی دیگری به نام والکیل در شهر نامزد اجرای فستیوال شد اما به خاطر مخالفت محلی ها اجرای برنامه در محل یاد شده نیز ممكن نشد. اما سام یاسگر پدرش را متقاعد کرد که فستیوال در محل مزرعه فامیلی آنها برگزار شود. این محل جدید حدود چهل مایل از ووداستاک فاصله دارد.اگرچه فضای اجرا برای حضور دویست هزار نفر آماده سازی شد ولی بیش از پانصد هزار نفر در این روز به یاد ماندنی به محل آمدند هرچند بسیاری از این افراد بلیط تهیه نكرده بودند.

تمام بزرگراههای منتهی به محل فستیوال بسته شد و مردم مجبور به ترک اتوموبیل و پیاده روی مابقی مسیر شدند. مردم غذاها ، نوشیدنی ها و حتی مواد را بین خود تقسیم کردند. محلی ها برای مسئولان اجرائی فستیوال پتو و غذا آوردند. در ابتدا برای مجریان فستیوال هیچ منافع مادی منظور نشده بود ولی فروش آتی موسیقیهای اجرا شده و همچنین فیلم سود زیادی را متوجه آنان كرد.

دو نفر در این ایام مردند یکی بر اثر زیاده روی درمصرف هروئین و دیگری با بدشانسی زیر تراکتوری رفت درحالی که در کنار مزرعه خوابیده بود. هرچند دو تولد تائید نشده نیز گزارش شد.

در میان سوپراستارهای این فستیوال گروه «د هو» و جیمی هندریکس به علت مشاجره بر سر پرداخت مزد کار، ابتدا حاضر به اجرای کار نبودند. گروه «د هو» تا ساعت چهار صبح روی سن حاضر نشد. اما جذابترین لحظه زمانی بود که همزمان با طلوع خورشید آهنگ «مرا ببین مرا احساس کن» را با همراهی صدای راجر دالتری اجرا کردند. نکته جالب دیگر زمانی بود که یک فعال سیاسی به نام آبی هافمن اجرای آنها را متوقف کرد تا تظاهراتی را با شعارهای تندگرایانه به روش هیپی ها به راه بیاندازد اما به وسیله گیتار رهبر گروه پت تانشند به پائین پرتاب شد در حالی که جمعیت به تشویق حرکت گروه پرداختند. در پایان اجرا تانشند گیتارش را محکم به زمین کوبید و سپس آن را به میان جمعیت رها کرد. این لحظه کمک کرد که گروه به شدت مورد توجه قرار گیرد و حتی آلبوم بعدی آنها «تامی» تا چند میلیون نسخه فروش برود.

جیمی هندریکس نیز یک اجرای بسیار درخشان با نسخه جدید آهنگ «ستاره سنجاق شده روی پرچم» داشت. آهنگ تا حدودی بحث برانگیز بود چرا که جنگ در ویتنام جریان داشت و هندریکس جلوه های از اجرای گیتار را به نمایش گذاشت که بسیار شبیه به سروصداهای خراشناک جنگ بود.

این دو اجرا از مهمترین و خوش اقبالترین ها در دنیای راک اند. مبتکران ووداستاک، مایل لانگ، آرتی کورنفلد، جان رابرتس و جول روزمن بودند که البته رابرتز یک سرمایه گذار بود و با یک پشتوانه پول تضمین شده بابت حساب امانی حاضر به سرمایه گذاری در این فستیوال شد. دوست او روزمن یک فارغ التحصیل رشته حقوق دانشگاه یال و همچنین یک گیتاریست آماتور بود. آنها با کورنفلد که رئیس کپیتول رکوردز بود و همچنین مایکل لانگ ائتلاف کردند. این آخری یک تاجر متوسط بود که بسیار خوش قلب بود و نیز به هیپی گری علاقه ای خاص داشت و عمده فعالیت او اداره یک آرایشگاه بود و همواره آرزو داشت که یک استودیو ضبط در ووداستاک داشته باشد تا از هنرمندانی چون باب دیلن و جانیس جاپلین پذیرائی کند. شاید بد نباشد که گفته شود که خانه او نزدیک منازل باب و جانیس بود. بعد از ارائه ایده اولیه توسط لانگ و کرنفلد ، روزمن ایده را با مشخص کردن خواننده ها پیش برد. بعد از مدتی، آنها عنوان «سه روز صلح و موسیقی» انتخاب شد که تا حدودی باعث تسکین خاطر نامطمئن مسئولان محلی شد.

لانگ در کنسرت های سال 1994 و 1999 شرکت کرد ولی در برنامه های 1979 و 1989 همکاری نداشت. درسال 1997 محل کنسرت و 1400 هکتار اطراف آن توسط آلن جری خریده شد و بتل وود سنتر نامیده شد و در سال 2006 با اجرای ارکستر فیلارمونیک نیویورک افتتاح شد. در تاریخ سیزدهم آگوست همین سال «کرزبی استلز نش و یانگ» 16000 علاقه مند را به شعف آوردند- درست سی وهفت سال بعد از آن اتفاق تاریخی در ووداستاک.

پدیده ووداستاک در فرهنگ عامه آمریکا دچار پالایش شد و به عنوان یک جریان هیپی معرفی شد که نیم میلیون نفر را برای ستایش آزادی، عشق و صلح گرد هم آورد. اگرچه کل جریان تقریبا بی حادثه یود اما چندان هم بی ایراد نبود. مرگ یک نفر بر اثر زیاده روی در مصرف مواد مخدر و مردن یک نفر زیر تراکتور. سه سقط جنین و حتی دو تولد نیز در فستیوال ثبت شده است. به علت زیادی جمعیت توالت عمومی و چادر کمک های اولیه کافی نبود. همچنین عده ای سودجو مبادرت به فروختن نوشیدنی به نام «الکتریک کول اید» نمودند که با کمی مواد توهم زا ترکیب شده بود و باعث مریض شدن بسیاری شد.

ووداستاک یک معامله سود ساز شد اگرچه زمانی كه عده جمعیت از مرز صدها هزار نفر گذشت و درهای ورودی توسط آنها شکسته شد افرادی بدون بلیط وارد شدند. بلیط برای هر نفر برای سه روز فستیوال هیجده دلار بود که با توجه به نرخ تورم معادل 95.28 دلار در سال 2005 بوده است.

ووداستاک بسیاری از حاضرین را خرسند نمود. بیشترین علت ها شاید همسوئی مردم ، کیفیت بالای موسیقی ها ، حضور انبوه جمعیت با لباس ها ، رفتارها ی عجیب و نا متعارف بود . شاید آنچه شخصا بسیار دوست دارم اجرای خیره کننده ، باور نکردنی ، ستایش برانگیز و جاودئی ریچی هاونز در افتتاحیه بود که فی البداهه و با تکرار ویران کننده واژه آزادی آهنگ«فرزند بی مادر» را بازخوانی کرد.

منبع: «وبلاگ رند خلوت نشین در بلاگفا»