آخرین رهبر ارکستر سمفونیک تهران از ایرلند آمد، کسی که اتفاقا می‌گفتند کارنامه پر و پیمانی دارد، اما حالا شنیده می‌شود او هم به زودی جای خود را به شهداد روحانی می‌دهد.

این خبر البته هنوز در حد شایعه است و هیچ یک از مدیران حوزه موسیقی وزارت ارشاد و انجمن موسیقی آن را تایید نکرده‌اند، اما با حال و روزی که ارکستر سمفونیک طی این ماه ها داشته اصلا بعید نیست این اتفاق هم به زودی رخ دهد. حالا ممکن است فقط در این بین جای نام‌ها عوض شود، مثلا شهداد روحانی نیاد و یک رهبر ایرانی یا خارجی دیگر چوب دست هدایت تنها ارکستر سمفونیک ایران را به عهده بگیرد.

مهمانانی که می‌آیند و می‌روند
در همه جای دنیا ارکستر‌های بزرگ به دو شیوه اداره می‌شوند و برنامه اجرا می‌کنند. آن‌ها رهبر دائمی دارند که ارکستر را تمرین می‌دهد، برنامه اجرا می‌کند و گاهی اوقات جایش را به رهبری مهمان می‌دهد تا آن رهبر به همراه ارکستر برنامه‌ها را اجرا کند.

در ایران هم تا زمان حیات زنده‌یاد فریدون ناصری وضع به همین منوال بود. او رهبر دائمی ارکستر بود و هر از گاهی هم رهبری به ایران می‌آمد و مدتی با ارکستر تمرین می‌کرد و دست آخر برنامه‌ای را اجرا می‌‌کرد و می‌رفت.

بعد از مرگ فریدون ناصری اما روند تغییرات در راس ارکستر سمفونیک تهران شتاب بیشتری گرفت، اما این شتاب اصلا قابل قیاس با وضعیتی نیست که الان ارکستر سمفونیک تهران درگیر آن است.

طی شش یا هفت ماه گذشته پنج رهبر ارکستر به ایران آمده‌اند و مدتی با ارکستر سمفونیک تهران تمرین کرده‌اند و رفته‌اند.

این اتفاق در شرایطی رخ می‌دهد که بعد از کناره‌گیری صهبایی از ارکستر سمفونیک تهران از ابتدا گفته شد قرار است ارکستر سمفونیک سال 1389 را با دو رهبر مهمان به پایان برساند تا بعد برای انتخاب رهبر دائمی آن فکری شود، اما دو رهبر تا این لحظه -که دو روز‌هایی آغازین دهمین فصل سال هستیم- به پنج رهبر تبدیل شده و قرار است ششمین رهبر هم به همین زودی‌ها از راه برسد.

در کنار این مسال گاهی هم اتفاقات جالبی در این رفت و آمد‌ها رخ داده است. مثلا برخی از رهبران ارکسری که وارد ایران شده‌اند، ابتدا در محافل خصوصی از آن‌ها به عنوان رهبری که ممکن است رهبر دائم ارکستر سمفونیک تهران شود، نام برده شده  و بعد از مدت کوتاهی او هم ساکش را جمع کرده و از ایران رفته است.

جالب‌ترین اتفاق اما طی این مدت به نحوه انتخاب ماتیاس گروگر باز می‌گردد. اتفاقی که اولین بار مدیر عامل انجمن موسیقی آن را  در نشست مطبوعاتی معرفی گروکر عنوان کرد: «به‌دنبال سفر برخی هنرمندان برای خرید سازها به آلمان، کروگر در آن سفر به دوستان معرفی شد و بعد از بررسی در شورای ارکستر حضور ایشان به‌عنوان نخستین رهبر غیرایرانی مورد تأیید قرار گرفت.»

در واقع اولین رهبر خارجی ارکستر سمفونیک ایران سوغات یک سفر بود. جالب‌تر از ماجرای آمدن گروکر به ایران ​ماجرای آمدن نازنین آقاخانی به تهران بود. او که گفته می‌شد قرار است اولین رهبر زن ارکستر سمفونیک تهران باشد،نه تنها با این ارکستر برنامه‌ای اجرا نکرد ،بلکه فقط جند صباحی نوازنده‌ها را تمرین داد و بعد به اتریش بازگشت.

برخی معتقدند مخالفت با خضور او به عنوان رهبر ارکستر در ایران باعث شد تا تصمیم مسئولان ارشاد عوض شود و او را به عنوان تمرین‌دهنده معرفی کنند.

ضرورت رهبری دائم
این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که برخی معتقدند، ارکستر سمفونیک تهران نیاز به رهبر دائم دارد. لوریس چکناوریان رهبر ارکستر و آهنگساز یکی از این افراد است. او می‌گوید: «ارکستر مثل یک خانواده است و همان طور که خانواده به یک پدر نیاز دارد ارکستر هم نیاز به یک رهبر ثابت دارد که با او شکل بگیرد، زیرا تغییر رهبران مختلف منجر به این می‌شود که هر کس سلیقه خود را اعمال کند و نوازنده‌های ارکستر مثل بچه‌های بدون پدر و مادر تربیت شوند، چون هر رهبری می‌خواهد نظر و سلیقه خود را اعمال کند.»

حالا باید منتظر ماند و دید که بالاخره کار ارکستر سمفونیک تهران به کجا می کشد و سریال آمدن و رفتن رهبران مهمان تا کی ادامه پیدا می‌کند، البته معاون هنری وزارت ارشاد گفته در سال 1390 قرار است رهبر دائم این ارکستر معرفی شود.