اقای وحدانی گرامی
ایا میان مایه خواندن اسطوره های موسیقی ایران زمین نظیر مرحوم اقای فرهاد مهرداد که عمر، انرژی و سرمایه خود را وقف هنر فاخر نمودند،کمکی به شوره زار فرهنگی ما میکند. ادب حکم میکند بزرگان را با بزرگ یاد کنیم و کوچک را خار نشمریم، هیچ ترازویی بهتر از گذر زمانه سره را از ناسره مشخص نمیکند.و انسان دنیای صغیر است،هر کس جهان را انگونه که خودش هست میبیند.شما شوره زار میبینید.جوانان خوب و زحمت کشی هستند که برای هنرشان مرارت ها میکشند،ایا حقیقتا و با دیده ی انصاف البوم عاشقانه های سال پیش اقای خواجه امیری شنیدنی نبود،امسال هم البوم یک لحظه عاشق شو اقای حامی گوش نواز است.البوم ایان اقای مهر افروز و یا البوم گروه نوظهور چارتار.ایا شما انتظار دارید هر شب یک مولوی و بتهوون ظهور کند تا موسیقی شان ارزش شنیدن و کتابشان ارزش خواندن داشته باشد،البته اگر ایشان را هم میان مایه یا...نخوانید،گذر زمان ارزش این اثار را مشخص میکند،اقای ناظری هم جوان خوش اتیه و با استعدادی است.اتفاقا یکی از جنبه های که در ایران میلنگد عرصه نقد است.از خواندن نقد شخصیت به جای نقد اثر به ستوه امده ایم.با تشکر