وقتی یک آهنگساز در اولین اثر رسمی اش مورد توجه قرار می گیرد، برای ادامه مسیر سختی پیش رو دارد. به تدریج مطرح شدن یک هنرمند این خوبی را دارد که تا حدودی زیادی از هیاهوی بی دلیل دور می ماند و روند سالم و ساده تری را طی می کند اما وقتی یک آهنگساز جوان در اولین آلبوم خود با یک خواننده به نام همکاری می کند و آن آلبوم مورد توجه قرار می گیرد، طی طریق بعد از این اتفاق پیچیدگی های خاصی پیدا می کند و  هر هنرمندی از این آزمون سربلند بیرون نمی آید.

مهیار علیزاده با آلبوم «حریق خزان» و ساختن قطعه پر اقبال «ارغوان» با همان اولین آلبومش به عنوان یک آهنگساز تیزهوش در موسیقی ایران مطرح شد. نکته جالب اینکه آلبوم «حریق خزان» اثری سهل و ممتنع بود. ساده از این جهت که به لحاظ اِلمان ها و ساختمان اثر خیلی هم پیچیده نبود و سخت از این جهت که یافتن این مسیر در نوع خودش کاری دشوار بود. رنگ آمیزی و ارکستراسیون این کار باعث شده بود که وکال(کلام و آواز) به خوبی برجسته و گوش نواز شود. نکته جالب این که قطعه «ارغوان» تصنیف نیست (معمولا در موسیقی ایرانی تصانیف هستند که به دلیل سادگی و ریتمیک بودن شان در دل وجان مردم نفوذ می کنند).  قطعه ای است با فراز و فرودی خاصی که شاید به این سادگی ها در ذهن مخاطب باقی نماند اما خط  ملودی آواز آنقدر زیبا طراحی شده که آدم می تواند بارها و بارها آن را گوش بدهد و از جملات درخشان این شعر بی نظیر لذتی دو چندان ببرد. حتی اگر خود سایه این اثر را دوست نداشته باشد، «ارغوان» ِ مهیار یکی از بهترین قطعاتی است که بر اساس اشعار این شاعر بزرگ ساخته شده است.

مهیار علیزاده بعد از این آلبوم موسیقی متن فیلم «فرشته ها با هم می آیند» را ساخت که  در حال حاضر بر پرده سینماهاست و اینگونه در مسند آهنگساز فیلم هم تجربه قابل قبولی از سر گذارنده. این تجربه ساده در مدیوم موسیقی فیلم  پس از تجربه موفق «حریق خزان» ،  فعالیتی نه چندان بزرگ ولی جالب توجه بود. جالب از این نظر که همه توقع کاری بزرگ و مبتنی بر آواز از او داشتند ولی مهیار با ساختن موسیقی این فیلم فارغ از این هیاهو با حفظ نگاه شخصی وارد عرصه ای دیگر شد. و ملودی هایی خلوت و مبتنی بر تک نوازی پیانو و گاهی هم ویالن ساخت، تا محصولی فارغ از جهان «حریق خزان» تولید کرده باشد و اینگونه نشان داد به لحاظ ابزار آهنگسازی، هنرمندی تک بعدی نیست و از سوی دیگری کوچکی و بزرگی کار برایش مهم نیست، این محصول نهایی است که مهم است.

نکته مهمتری هم هست؛ مهیار علیزاده در برابر پرسش های بسیاری که درباره استایل آهنگسازی اش از او پرسیده اند با صداقتی جالب تاکید داشته که مقصودش ساختن ملودی هایی مبتنی بر درونیاتش بوده و بقیه ماجرا ابزارهایی برای رسیدن به این نیت بوده اند.  وارد بحث های متدوال این روزهای هم نسلانش نشد. این مسئله نقش مهمی در موفقیت تجربه اول مهیار داشته . امیدوارم  این روحیه را حفظ کرده باشد.

مهیار علیزاده برگ برنده اش دوری از هیاهوی بی دلیل و فرساینده جامعه موسیقی ایران است. در سال هایی اولیه که مشغول تحصیل در اروپا بود اتودهایی اولیه حریق خزان را آغاز می کند (هنوز هم مشغول تحصیل است) و پس از رایزنی های اولیه با قربانی ملودی های نهایی را می نویسد. در مصاحبه ای گفته بود  چندین ماه  تنها به صدای قربانی گوش می کرده و تمام  مسیر آواز را بر اساس پتانسیل صدای قربانی آهنگسازی و نت نویسی کرده است. فارغ از ملاحت و زیبایی ملودی ها، تعیین مسیر دقیق برای خواننده، سهم زیادی در موفقیت  این آلبوم داشته. اگر مهیار دقت و تامل قبل را حفظ کرده باشد، اگر همچنان از جهان پرهیاهوی موسیقی ایران دوری کرده باشد و دقت و حساسیتی را که در آلبوم اول داشته برای نت های این آلبوم هم حفظ کرده باشد، اگر کلمات و جملات  باز هم روی ملودی هایش پوست انداخته باشند باید منتظر یک اتفاق دوست داشتنی دیگر در موسیقی ایران بود.