«بچه که بودم، وقتی می‌گفتیم ۱۰،۲۰،۳۰،۴۰ و...، فکرش را نمی‌کردم روزی وقتی به عدد ۴۰ برسم، حالم منقلب شود. حالا که به این عدد رسیده‌ام، احساس می‌کنم عدد پرهیجان و پر قلیانی است.
 
خوشحالم حالا در آستانه‌ی کامل شدنِ چهل سالِ از عمرم، در بزرگترین سالن کنسرت کشور کنسرت برگزار کرده‌ام و بزرگترین انرژی را در کنار خودم حس کردم.
 
خدا را شکر می‌کنم از این ۴ دهه‌ی عمر، حدود 2 دهه‌اش را با افتخار کنار مردم روی صحنه بوده‌ام و این کنار مردم بودن، منتی است که تا آخرعمر هرگز فراموش نخواهم کرد.
 
از مردم خیلی ممنونم که تا سفید شدن ریش‌هایم، کنار من بودند و قطعاً از این به بعد، اگر بتوانم این ریش‌سفیدی را برای آن‌هایی خواهم گذاشت که روزهای سختی در دنیای هنر دارند.
 
می‌خوام چیزی بگویم که بهتر است رضا صادقی زمانی که کنسرتش در بزرگترین سالن کشور از یک هفته قبل سولداوت می‌شود آن را بگوید، نه زمانی که در سالن ۱۰۰ نفره کنسرت برگزار می‌کند؛ الان می‌گویم دوست دارم کمتر باشم تا یه عده فرصدا داشته باشند تا بیشتر روی صحنه بیایند.
 
بابت هر روز زندگی‌ام خدا را شکر می‌کنم. اگر به عقب برگردم، باز هم همین مدل زندگی خواهم کرد. با همه‌ی اشتباه‌ها و درستی‌ها، زندگی کردم و تا امروز از آن لذت بردم و با همه‌ی خوبی‌ها و بدی‌ها به آن افتخار می‌کنم. از این سن به بعد فقط می‌خواهم باعث شرمندگی خودم و آن چهل سالی که به آن افتخار می‌کنم، نشوم.
 
به زودی گفت‌وگوی مفصلی با «موسیقی ما» خواهم داشت؛ فارغ از زدنِ این و آن و نقدهای بی‌ربط و قضاوت‌های نابجا. واقعیت را خواهیم گفت تا خیلی‌ها بدانند موسیقی هم آش دهان‌سوزی نیست و هم شکری است که طعمش به دل می‌نشیند.»