فرزندِ ایرج بودن، سخت می‌شد اگر قرار بود زیرِ نام و سایه‌ی او زندگی کرد. این نام البته آن‌قدر بزرگ است و این سایه آن‌قدر سترگ که رهایی از آن امکان‌پذیر نیست که هیچ، باعثِ افتخاری است جاویدان. «احسان» اما زیرِ سایه‌ی این نام، خیلی زود توانست جایگاه خودش در موسیقی ایران را به عنوانِ یک شخصیتِ مستقل تثبیت کند و با آثارش نویدِ‌ ظهورِ خواننده‌ای خوش‌صدا و مستقل را بدهد که حرف‌های بسیار برای گفتن دارد. او در «پنجمین جشنِ موسیقی ما» دو قطعه از پدرش را خواند. بازخوانی قطعه‌ از «پهلوان آواز» حتما کاری سخت است و سخت‌تر می‌شود، وقتی قرار باشد این بازخوانی در حضورِ او و این تعداد از اساتیدِ بزرگِ که هر کدام‌شان برگی زرین از موسیقی این سرزمین‌ هستند؛ انجام شود؛ «احسان خواجه‌امیری» اما می‌دانست که خواندن در مراسمِ بزرگداشتِ کسی چون «ایرج» افتخاری نیست که نصیبِ هر خواننده‌ای شود؛ برای همین هم بود که با آن ارکسترِ جمع‌وجورش نشان داد که فرزندِ‌ خلفِ پهلوانِ آواز بودن یعنی چه؟