صحبت های این آدم به اصطلاح تحصیل کرده و با کمالات مملکت هیچ فرقی با نوع صحبت اون خواننده غیر مجاز نداشت و چه بسا که بسیار بی ادبانه تر و گستاخانه تر بود. این آقا با این نوع صحبتش نشون داد که مایه ی تاسف و حسرت مملکت ما چنین آدم های به اصطلاح تحصیل کرده بی فرهنگ هستند نه مرتضی پاشایی که راوی لطیف ترین احساسات مردم بود و نه مردمی که با بغض و عشق آسمونی شدنش رو بدرقه کردن. مرتضی پاشایی کسی بود که بلیط های چهار سانس اجرای کنسرتش تو سالن میلاد تهران به سریعترین صورت ممکن فروخته میشد و باز هم عده زیادی همیشه بودن که از قافله عقب می موندن و جا بهشون نمیرسید.مرتضی به قلب مردم راه پیدا کرده بود و عزیزشون شده بود این چیزیه که این آقا با تحلیل های این چنین خشک و خشن متعصبانه نمیتونه درکش کنه و ناچار به توهین و فحاشی میشه.اهمیت نداره که سطح موسیقی مرتضی تو جهان و حتی تو ایران چی بوده.پاشایی تازه اول راه بود تازه کارش رو با یه آلبوم موفق شروع کرده بود که این بیماری بهش اجازه ادامه نداد.چیزی که اهمیت داشت این بود که اون از جنس مردم بود.مرتضی نماد مبارزه بود نماد اخلاق بود.اینو کسی داره میگه که تو اکثر کنسرت های تهرانش چه قبل بیماریش چه بعدش شرکت کرده و به چشم خودش برخورد و رفتارش رو با مردم دیده و نهایت عشق و انرژی گذاشتنش رو واسه مردم حس کرده . وقتی این آقا اینطور حس خود برتر بینی نسبت به مردم داره و دور از جون همه مردم رو احمق ترین و جو گیرترین آدما قلمداد میکنه معلومه با هزار بار تحلیل هم نمیتونه به این جواب برسه که چرا یه نفر باید اینطور محبوب قلبها شده باشه. این آقا تا آخر عمر باید بسوزه چرا که سمفونی احساسی که مرتضی پاشایی برای مردم اجرا کرده بود تا ابد تو خاطر خونواده ی خاصش میمونه و تا ابد عمیق ترین حسرت ها رو از این رفتن زود هنگام براشون به جا میذاره.