موسیقی ما - آدم باید شاگرد کسی مثل «احمد پژمان» و «مصطفی کمال پورتراب» و «مهران روحانی» باشد که موسیقی تا این اندازه دغدغه‌اش باشد و بتواند نوازنده‌ای شود که با آن سازِ نه‌چندان مشهورش -البته در ایران- چنین امضای خودش را پیدا کند.  آدم باید خیلی عاشق سازش باشد که این‌چنین نوازنده‌ی مؤلفی شود و رهبران بزرگ ارکستر، این‌چنین حضورش را مغتنم بشمارند. او حالا یک ارکستری بادی را رهبری می‌کند و با همان انرژی، می‌خواهد جوانانی تربیت کند که شاید بتوانند مشکل کمبود نوازندگان سازهای بادی در ایران را تا حد زیادی مرتفع کنند. این کار البته آسان نیست؛ انجام هر کاری که ثمراتی داشته باشد آسان نیست؛ برای همین هم هست که انگار طاقت این نوازنده‌ی باسابقه طاق شده و می‌گوید: «بزرگ‌ترین دشمن موسیقی، خود موسیقی‌دانان هستند.»

او اواخر خرداد ماه اجرایی مردمی همراه با ارکستر بادی پارس داشت که گزارش مفصل آن را در سایت «موسیقی ما» می‌بینید.