موسیقی ما - پس از مدتی فاصله، هزار صدا دوباره به ارسباران بازگشت. از باغ های خوش آب و هوای نیاوران به خانه بازگشت؛ به جایی که هزاردستان خوش آواز و بلبلان خوش الحان، راهروی ورودی اش را گلگون و رنگارنگ می کنند. بهار که باشد، شوق این پرندگان خوش آواز، افزون تر است و نگاه هر هنردوست و زیبایی پسندی را جلب می کند. دوربین ها هم به کار می افتند تا این صحنه های زیبا را ثبت کنند.

آرش نصیری، دوست قدیمی و پیشکسوت ما با آن روحیه ویژه محجوب و منعطفش دور جدیدی از هزارصدای پاپ را آغاز کرده است؛ آن هم در اردیبهشت؛ شهرام صارمی هم که خوشبختانه به ارسباران بازگشته، رنگ موسیقی را دوباره بر در و دیوار این سرای فرهنگ و هنر پاشیده است. اول هزار صدا برگزار شد و بعد از آن یادمان زنده یاد فرامرز پایور که بسیاری از اهالی فرهنگ و ادب و هنر در این برنامه حاضر بودند.
  این اولین رقابت هزارصدای جدید با حضور عبدالجبار کاکایی، بابک زرین و سعید شهروز به عنوان داوران مسابقه برگزار شد. دو داور اول، پیش از این هم تجربه حضور در هزارصدا را داشتند اما سعید شهروز، خواننده محجوب و محبوب و قدیمی پاپ اولین بار بود که به عنوان داور در هزارصدا شرکت می کرد؛ آن هم در روز تولدش. در میانه برنامه هم برایش جشن تولد کوچکی برگزار کردند و بعضی از علاقه مندانش که در سالن حاضر شده بودند، کادوهایی هم به او هدیه دادند. شهروز هم به حاضران عیدی داد و غزلک را با پیانوی وحید مهراد اجرا کرد؛ نکته عجیب اما آنجا بود که شهروز، بخش هایی از ترانه این محبوب ترین آهنگش را فراموش کرده بود. با اصرار حاضران در سالن، شهروز قطعه محبوب لری اش یعنی قسم را هم روی صحنه اجرا کرد و انصافا خیلی هم خوب و مسلط خواند. مسابقه هزارصدا محاسن زیادی دارد؛ همان طور که خود آرش نصیری روی صحنه هم گفت در این برنامه خلاف سایر مسابقات این چنینی، حاضران در بخش مسابقه، قطعات خودشان را می خوانند و مثل فلان مسابقه، قطعه محبوب بهمان خواننده را برای اجرا و رای آوردن اجرا نمی کنند. در آن مسابقات، شرایط جوری است که حاضران تلاش می کنند بیش از بقیه شبیه خواننده اصلی بخوانند تا مورد توجه قرار گیرند و به اصطلاح کاپی می کنند! اینجا اما هر کس اثر شخصی خود را می خواند که الزاما شبیه هیچ خواننده محبوبی نیست. اما این مسابقه یک ایراد هم دارد؛ آن هم از سوی شرکت کنندگان؛ همه به حامی و مانی رهنما و نیما مسیحا و این دست خوانندگان علاقه مندند و موسیقی شان هم خیلی در امتداد موسیقی های زنده یاد بابک بیات است. در اجرای زنده، شاید مخاطبان این نوع موسیقی را بپسندند اما در مرحله ضبط و انتشار قطعه، این سبک آهنگ ها که عموما کپی های درجه چندم کارهای زنده یاد بیات هستند، موفقیتی کسب نمی کنند و هزینه زیادی هم هدر می رود. در واقع، مشاور خوبی کنار این خواننده ها نیست تا بازار موسیقی را به آنها بشناساند؛ این نکته ای بود که محسن رجب پور تهیه کننده قدیمی و موفق موسیقی پاپ در بخش پایانی رقابت درباره اش صحبت کرد؛ او گفت که جز دو کار در این برنامه، بقیه حاضران راه را اشتباه می روند و در مسیری گام برمی دارند که احتمالا به موفقیت در عرصه موسیقی منتهی نمی شود؛ احتمالا منظورش نفر اول و دوم این رقابت یعنی مصطفی پاریزی و سینا درخشنده بودند که به ترتیب، اول و دوم شدند. هرچند رجب پور می گفت نفر دوم، باید اول می شد.
 
در این رقابت، سه خواننده اجراهای خوبی داشتند؛ امیر عماد از تهران که نوع اجرایش با شور و هیجان همراه بود و مخاطبان را به هیجان آورد، مصطفی پاریزی از کرمان که موسیقی متفاوت و ترانه بسیار خوبی را اجرا کرد اما اجرایش کمی نمایشی و  با قضاوتی سخت گیرانه، متظاهرانه بود و یسینا درخشنده خواننده ای از شیراز که هم شمایل مناسبی برای خوانندگی داشت و هم اجرای خوبی ارائه کرد. موسیقی و ترانه کارش هم به نسبت سایر حاضران، استانداردتر و به روز تر بود؛ با ترانه ای از مریم اسدی که در سالن هم حضور داشت.
 
* گرشا رضایی هم که به تازگی آلبوم آبی را منتشر کرده، به عنوان خواننده مهمان روی صحنه آمد و دو قطعه اجرا کرد. رضایی پیش از این با شهرام شکوهی همکاری می کرد اما مدتی است که فعالیت مستقلش را آغاز کرده است.

* محسن رجب پور از رودربایستی بیش از حد سعید شهروز و در نقد حاضران در مسابقه سخن گفت. هرچند بابک زرین نقدهای فنی کار حاضران را اعلام می کرد، رجب پور گفت او هم می توانست بیشتر اشکالات را بگوید.

* در اتاق داوران پیش از آغاز برنامه، بحث های جالبی میان داوران، محسن رجب پور و گرشا رضایی درباره ریشه های زبان فارسی و کردی و لری صورت گرفت که بسیار جالب بود.

* در پایان رقابت و در اتاق داوران، عبدالجبار کاکایی با اشاره به صحبت های محسن رجب پور درباره نقد کار حاضران در مسابقه گفت:«پشت صحنه به دو داور دیگر گفتم که فرش فروش بهتر از فرشباف، مشتری را می شناسد.» اشاره او به صحبت های رجب پور درباره مسیر درست استعدادهای جدید موسیقی بود.