> دانلود نسخه کم حجم ویژه موبایل (32 مگابایت)


-  بهزاد عمرانی: رام، علی پروین موسیقی ایران است!

-  بمرانی: یک بار در خیابان ساز زدیم و با اینکه جای خوبی هم بود، به جز یک آقایی که «سندروم داون» داشت، هیچ‌کس نایستاد که کار ما را گوش کند!

-  رام: زمانی نسبت به خودم توهم‌های بزرگ‌تر داشتم و کم‌کم به کره زمین برگشتم و پیشوند «کینگ» را هم از اول اسمم برداشتم

-  سروش صحت: در یکی از کنسرت‌های شما، خانم و آقای متشخصی کنار من نشسته بودند و با اشاره به مانی مزکی گفتند که این پسر مهندس مملکت است، چرا باید اینجا باشد؟ گفتم مگر شما او را می‌شناسید؟ گفتند: «بله، ما پدر و مادرش هستیم! این‌همه درس خونده، وایساده داره ساز دهنی می‌زنه! این چه کاریه آخه؟!»

-  رام: فرض کنید که یک امریکایی بیاید ایران و بخواهد ساز و آواز ایرانی کار کند. طبیعی است که پیش این‌همه استاد، کسی او را نمی‌پذیرد. ما هم در موسیقی راک‌اندرول در امریکا همین مسأله را داشتیم. من هر روز سوار مترو می‌شدم و می‌دیدم که کسانی در ایستگاه مترو ساز می‌زند که هزار برابر بهتر از من‌اند. این شد که به ایران برگشتم.

-  بمرانی: یک بار سر آلبوم «جوراب‌های لخت» در استودیو روی یک آهنگ کانتری کار می‌کردیم، چند تا موزیسین آنجا بودند و گفتند چه‌قدر جالب است که گیتار باس کارتان کانتری نیست. در حالی که ما همه تلاش‌مان را کرده بودیم که کانتری صدا بدهد!

-  بمرانی: یکی از اخلاق‌های ما این است که 3 ماه بعد از انتشار هر آلبوم خودمان بزرگ‌ترین منتقد آن می‌شویم و می‌گوییم این دیگر چیست! بعد می‌بینیم اینها ترک‌های خوبی است، پس بیاییم تغییراتی درش ایجاد و در کنسرت به شکل جدیدی اجرایشان کنیم. آن وقت است که آن آهنگ نابود می‌شود و مردم می‌گویند کاش همان نسخه قبلی را اجرا می‌کردید!