> نسخه کم حجم موبایلی

از «تولوز» فرانسه تا «نیاوران» -تهرانی‌هاى اصیل می‌گویند نیاورون- راه زیاد است. خیلی زیاد؛ مادر فرانسوی و پدر ایرانی؛ دو فرهنگ متفاوت -تفاوتشان خیلی خیلی زیاد است- اما حالا موزیسینی را شکل داده که مشخصات خاص خودش را دارد. آدم ها در همان برخورد اول و دوم، یک تصویر در ذهن مخاطبشان می‌سازند. کریستف رضاعی محترم بودن را. او حالا در همان خانه‌- باغش در میدان سنتی نیاوران، آثاری را خلق کرده که مصداق درستی از تلفیق در موسیقی است. همان مفهومی که همچنان بعد از دهه‌‌ها در ایران محل بحث و تردید است. کریستف اما با «در دنیای تو ساعت چند است‌؟» با مخاطبان عام‌تری از پروژه‌ی «نور»ش مواجه شد. آن فضای فیلم، رشتِ بارانی، عشقِ بی‌زوال و آن فضا و آن موسیقی، همه را مجذوب کرد. می‌شد یک تصادف باشد؛ اما «اژدها وارد می‌شود» اتفاق دیگری بود. باز هم اثری که موسیقی‌اش همان اندازه شنیده شد که فیلمش دیده و حتی بیشتر.

فردین خلعتبری با کریستف رضاعی درباره تلفیق موسیقی و موسیقی فیلم صحبت کرده است. دیدار و گفت‌وگو در روزهای شلوغ اسفند -خیلی شلوغ- در بامِ خانه‌ای در ارتفاعات دربند انجام و برای ما خاطره‌ای دلنشین شد. امیدواریم که برای شما هم باشد.