موسیقی ما - گروه بمرانی پنجشنبه و جمعه مقارن با ۵ و ۶ شهریور ماه  بار دیگر در سالن همایش‌های برج آزادی روی صحنه رفتند و به اجرای قطعات آخرین آلبومشان پرداختند؛ گروهی که نخستین و مهم‌ترین شاخصه‌اش صمیمیت با مخاطبان و هواداران است. این صمیمیت باز هم در این اجرایشان دیده می‌شد. سالنی جمع و جور و صمیمی با دکوری جالب روی صحنه. لاستیک‌هایی که رنگ شده بودند و پشت سر بچه‌های بمرانی به دیوار چسبیده بودند، لا‌به‌لایشان هم آرم گروه بود با لامپ‌های صدی که به تناسب آهنگ روشن و خاموش می‌شدند.

بهزاد عمرانی (خواننده) با یک بلندگو روی استیج آمد و با‌‌ همان بلندگو ضمن خوش‌آمد به حضار به اجرای قطعه‌ «منو یاد هیچی نمی‌ندازه» پرداخت و کنسرت به شکل رسمی آغاز شد و از‌‌ همان آغاز با اجرای این قطعه‌ هیجان‌انگیز، صدای سوت و تشویق تماشاگران سالن را پر کرد. بهزاد عمرانی بعد از پایان اجرا گفت: «دمتون گرم که ما را این‌قدر تحویل می‌گیرید».

بعد از اجرا عمرانی سردار سرمست را به عنوان نوازنده ترومپت این کنسرت معرفی کرد و گفت: «او از اعضای گروه ۱۲۷ است که ما خاطرات زیادی از آن داریم و این نخستین بار است که سرمست با گروهی دیگر ساز می‌زند». در این شرایط سرمست وسط حرف های عمرانی پرید و گفت: «آن هم سازی که بلد نیست؛ ترومپت یعنی‌سازی که تا به حال نزده‌ام.» سالن از خنده روی هوا رفت و منتظر نشست تا ساز زدن سرمست را در کنار بمرانی به تماشا بنشیند. سرمست هم سنگ تمام گذاشت.

در ادامه با کنار رفتن پرده‌های صحنه، قطعه‌ای به نام «خورشید دزدیدم» و سپس قطعه‌ «خنده اصلی به دله» به اجرا در آمد. بچه‌های بمرانی در اجرایشان گریزی هم به آهنگ آلبومی که برای کودکان منتشر کرده بودند، زدند که با استقبال فراوان مخاطبان روبه‌رو شد.

بخش کمیک و خنده‌آور این اجرا نیز رفت و آمد یکی از عوامل بود که با رد شدن از جلوی صحنه تعداد قطعات اجرایی را به تماشاگران یادآوری می‌کرد.

قبل‌تر عمرانی درباره اجراهای صمیمی‌اش گفته بود: «گروه بمرانی طرفدار اجرا در جاهای کوچک و خودمانی است. جایی که بشود آدم‌ها را از نزدیک دید و احساس آن‌ها را فهمید. یک‌بار ما در سالن بزرگی اجرا داشتیم که هیجان خاص خودش را داشت ولی ما را اذیت کرد. شاید یکی از دلایل این مساله تجربیات تئاتری ما است، تئا‌تر به ما یاد داد تا صرفا برای ساز زدن روی صحنه نرویم. ما به ارتباط صمیمی‌تر با مخاطب فکر می‌کردیم. دوست داشتیم مخاطب را با موسیقی رفیق کنیم».

اجرایشان هم به همین شکل بود که عمرانی توصیف می‌کرد؛ با پرفورمنس‌های جالب که فضا را تلطیف می‌کرد و روی لب مخاطبان خنده می‌نشاند. شاید برای همین خصیصه این گروه هم هست که تیتراژ پایانی برنامه خندوانه را رامبد جوان به آهنگی از این گروه اختصاص داده است.

طبق‌‌ همان خصیصه صمیمی گروه با مخاطبان، تولد یکی از کسانی که در سالن نشسته بود را تبریک گفتند؛ اتفاقی که در هیچ کنسرتی شاهد نبوده‌ایم. همین نکات جالب و بانمک برای بمرانی است که وجه تمایزش شده. در این بخش از اجرا با نمایش چندین تابلو به تماشاگران گفته شد که با خروج از سالن و در زمان استراحت استعمال دخانیات آزاد خواهد بود، همچنین یکی از تابلو‌ها از مخاطبان دعوت می‌کرد تا با بازدید از صفحه اینستاگرام گروه، فعالیت‌ها و اطلاعات منتشرشده در این صفحه مجازی را لایک کنند.

ساز آکاردئون آغازگر قطعه «جوزی» و پایان پارت اول این اجرا بود در اواخر این قطعه با نواخته شدن ساز درامز اجرا ریتمی تند و پرهیجان به خود گرفت و با ترک بهزاد عمرانی، نوازندگان به اجرای تک‌نوازی پرداخته و با آمد پسربچه‌ای بر روی صحنه و بالا گرفتن تابلوی «آنتراک»، قسمت اول این اجرا به پایان رسید.

پس از گذشت دقایقی، زمان استراحت به پایان رسید. هنوز پرده‌ها کنار نرفته بود که صدای نواختن ساز‌ها بلند شد و همراه با صدای ساز مردم شروع به کف زدن کردند. اعضای بمرانی جای خود را عوض کرده بودند. خواننده سازدهنی می‌زد و گیتاریست می‌خواند و… ابتدای آهنگ «کی چراغرو خاموش می‌کنه؟» این‌گونه آغاز شد و به‌یک‌باره بمرانی‌ها با این‌طرف و آن‌طرف رفتند و هرکدام سر جای خود قرار گرفتند و بازیگر اجرا دوباره با تابلوی» هو هو» آمد و حضار در قسمت‌هایی که تابلو بالای سر وی می‌رفت با شادی «هو هو» می‌گفتند و نوازندگان در قسمتی هرکدام چندثانیه‌ای را به تک‌نوازی می‌پرداختند.

برای اجرای قطعهٔ «چرا می‌ری؟» بمرانی‌ها یک دوئل در نظر گرفتند که بهزاد عمرانی و مانی مزکی هر دو بر سر میکروفن خواننده دوئل می‌کردند و بهزاد می‌خواند و مانی هولش می‌داد و سازدهنی می‌زد و بالعکس این دوئل به یک بازی شیرین برای حاضرین تبدیل‌شده بود و با چشم‌هایشان فقط آن دو را نگاه می‌کردند تا هردو شروع کردند به کف زدن و مردم نیز آن‌ها را همراهی کردند.

قطعه «ایشالا» درحالی‌که عمرانی سازش را کوک می‌کرد، با نواخته شدن ساز آکاردئون آغاز شد و با خاموش شدن چراغ‌ها به اتمام رسید. همچنین قطعه «بندر تهران» با ترانه سرایی «سجاد افشاریان» قطعه‌ای بود که برخلاف ریتم تند کنسرت، با همراهی آکاردئون و تمپویی پایین اجرا شد. بعد از اجرای این قطعه تمام نوازندگان صحنه را ترک کردند و ماکان اشگواری، در کنار بهزاد عمرانی قطعه «باد و اتوبان» را اجرا کرد که مورد تشویق پیاپی مخاطبان قرار گرفت.

اعضای بمرانی دوباره روی استیج حاضر شدند و بهزاد عمرانی اعلام کرد که برای اجرای قطعه «جبر و احتمال» به یک نوازنده‌ای مه‌مان در بین حضار نیاز دارند و از بین جمعیت «هانی» را صدا کرد تا با حرکت دست بهزاد عمرانی بر روی سنج درامز بنوازد. پس از اتمام این قطعه بهزاد عمرانی به اجرای قطعه پایانی اشاره کرد و از حضار خواست تا کم‌کاری‌هایشان را جبران کنند و قطعه «سیرک» به اجرا درآمد و بازیگر اجرا در پایان این قطعه دوباره بر روی استیج آمد و تابلوی «دوباره» را بالای سر گرفت و حضار با او همراه شدند و از بمرانی‌ها خواستند تا قطعه‌ای دیگر اجرا کنند و بمرانی‌ها به‌سرعت پشت سازهای خود قرار گرفتند و قطعه «کی چراغرو خاموش می‌کنه؟» را اجرا کردند که بازهم با بالا آمدن تابلوی بازیگر اجرا در میانه‌های قطعه همه یک‌صدا «هو هو» می‌گفتند. پس از اجرای این قطعه بمرانی‌ها با ادای احترام سالن را ترک کردند.

گروه بمرانی خرداد ماه با آلبوم مخرج مشترک وارد فضای رسمی و مجوزدار شده از گروه‌هایی است که مخاطبان خاص خود را دارد؛ مخاطبانی که از تکلف دورند و دوست دارند روی صحنه با خواننده و نوازندگان گروه‌شان ارتباط صمیمی داشته باشند. نقطه تمایزی که خبر از ورود گروهی دوست‌داشتنی می‌دهد که فارغ از موسیقی شان، از مناسبات ستاره محوری در فضای هنری دور هستند و همین هم برای مخاطبان، دوست‌داشتنی شان کرده است.