موسیقی ما - «و هزار چشم غمگین به دو چشم واله گشته/ به جهان جان رسیدم، غزلم ترانه گشته/ تو روان به خواب شهری، من از این خیال ترسان/ مگریز از خیالم، مگریز، رو مگردان!»

این بخشی از قطعه‌ای است كه قرار است در كنسرت آتی «مهیار علیزاده» شنیده شود؛ در پروژه‌ای با نام «در شعله با تو رقصان». كنسرتی كه آهنگسازش درباره‌اش می‌گوید كه «موسیقی تصویری شاید بهترین واژه برای بیان سبك و سیاق این كار باشد». مهرشاد حاجیلو و صابر ابر این قطعه را اجرا كرده‌اند. حالا انگار می‌توان «اَبَر» را هم جزو بازیگران سینمایی دانست كه به شكل رسمی پا به عرصه‌ی موسیقی گذاشته است. او در این اثر می‌خواند و همچنین قرار است در آلبوم «غمنومه‌ی فریدون» نیز حضور داشته باشد.

به گزارش «موسیقی ما»، «در شعله با تو رقصان» پرفورمنسی داستانی-موسیقایی است كه دوم مردادماه در تالار وحدت تهران اجرا می‌شود. قسمت باكلام این اثر متفاوت از آن چیزی است كه این روزها در كنسرت‌ها شنیده می‌شود. بخش‌هایی تصنیف است و آواز و بخش‌هایی دكلمه. بخش اعظمی از اشعار را «علیرضا كلیایی» سروده و بخش‌های غیرمنظوم را خود علیزاده نگاشته و البته اینها منهای تصانیفی است كه از شاعرانی چون مولانا، اخوان ثالث و ابتهاج در كار مورد استفاده قرار می‌گیرد.

«مهیار علیزاده» در این خصوص به سایت «موسیقی ما» می‌گوید كه باید این اثر را نوعی «مولتی‌مدیا» دانست. اما اینكه نگاه غالب به سمت موسیقی سنتی بوده یا ارکسترال یا حتی موسیقی پاپ، سوالی نیست كه علیزاده بتواند به آن پاسخ دهد:‌ «به هیچ‌كدام، زمانِ خلق اثر هنرمند مگر به ژانر فكر می‌كند؟ من به ذهن خودم گوش می‌كنم و او تصمیم می‌گیرد. این موسیقی تلفیقی هم نیست. اصلاً به نظر من آثار و سبكی به نام «تلفیقی» وجود خارجی ندارند و تنها ساخته‌ی ذهن عده‌ای هستند و از سمتی دیگر، اهرمی برای نقد از سوی عده‌ای دیگر.»

او البته در قطعه «می‌خواهمت» از افکت‌های الکترونیک هم استفاده کرده. آهنگساز «ارغوان» دلیل خودش را برای استفاده از موسیقی الكترونیك دارد: «موسیقی الكترونیك بُعد جدیدی از موسیقی را پیشِ روی شما قرار می‌دهد كه هنرمند به سختی می‌تواند دست رد به آن بزند. استفاده مناسب در جایگاه مناسب می‌تواند عالی باشد. در واقع، بهره‌گیری از موسیقی الکترونیک در سریال «پرده‌نشین»، شروع تجربه حرفه‌ای بود؛ اگرچه این دو هیچ ارتباطی با یكدیگر ندارند.»

چندی پیش اعلام شد که قرار است آلبوم «در شعله با تو رقصان» با آهنگسازی علیزاده منتشر شود. حالا او می‌گوید قرار است در این كنسرت تمامی قطعات آن اثر به همراه دو قطعه‌ی جدید اجرا شوند. او درباره‌ی جزئیات كنسرت پیش رویش با حضور هفت خواننده و دو بازیگر تئاتر كه قرار است قطعات این اثر را دكلمه كنند، هم می‌گوید: «راستش را بخواهید برای خودم هم جالب است و هم جدید. دكور نمایشی پرهزینه و خوانش همراه با موسیقی زنده و خواندن همزمان ٧ خواننده... شاید بتوان گفت اپرایی امروزی است. ما هفت خواننده خواهیم داشت، دو بازیگر كه خوانش و اَكت دارند. درامز و پركاشن سازهای كوبه‌ای ما هستند كه گیتار باس آنها را همراهی می‌كند. در كنار آنها، رباب و دیوان و در قسمت سازهای كلاویه‌ای پیانو و كیبورد هم داریم. یك بافت تریو زهی هم در بدنه اصلی موسیقی، جریان را به جلو سوق می‌دهد.»

اما چرا صابر ابر و پانته‌آ پناهی‌ها؟‌ علیزاده در پاسخ به این سوال می‌گوید: «احساس بیش از حد نرمال در صدا كه كاملاً با پروژه من مناسبت داشت. من و علیرضا كلیایی متون و اشعار دیالوگ‌ها را تحریر كردیم كه از سخت‌ترین بخش‌های كار بود. به هر حال خوانندگانی كه برای این كار انتخاب شده‌اند، همگی سخت‌كوش هستند و آینده دارند؛ كما اینكه برخی از آنها هم‌اكنون چند آلبوم در بازار دارند و مشغول اجرای كنسرت با هنرمندان سرشناس هستند. پس نمی‌توان گفت كه این چهره‌ها مطرح نیستند، بلكه می‌توان گفت این دوستان به تجربیات بیشتری نیاز دارند تا جا پای خوانندگان مطرح كنونی بگذارند.»

او خودش هم روی صحنه خواهد بود؛ اجرایی متفاوت از سایر اجراهای سنتی یا ارکسترال: «این اجرا، اولین تجربه در ایران است كه به این شكل انجام می‌شود و به‌طور قطع اشكالات زیادی خواهد داشت؛ ولی تا زمان بلوغ آن، این پروژه را دنبال خواهم كرد.»

برنامه‌هایی مشابه این کنسرت در زمره اجراهای مخاطب خاص طبقه‌بندی می‌شوند؛ اما انتشار قطعه «می‌خواهمت» و تعداد دانلودش نشان داد که طیف گسترده‌تری از مخاطبان را شامل می‌شود. هرچند این میزان استقبال برای خود علیزاده هم تعجب‌آور بوده است:‌ «زمانی كه تعداد بازدید یه موسیقی جدی از تعداد بازدید موسیقی‌های دیگر پیشی می‌گیرد، اتفاق بسیار خاصی تلقی می‌شود.»

مهیار علیزاده این روزها، اثری آماده‌ی انتشار دارد كه «همایون شجریان» و «علیرضا قربانی» آواز آن را اجرا كرده‌اند. اثر قرار بود همین روزها منتشر شود كه البته به تعویق افتاده است. دلیلش هم انتشار آثار دیگری است كه این دو خواننده در دست دارند.

با همه‌ی اینها آهنگساز جوان، تصمیم گرفته تا در اثر جدید خود از خوانندگانی جوان بهره بگیرد. از كسانی چون مهرشاد حاجیلو، روزبه عراقی‌مقدم، ‌هادی فیض‌آبادی و البته همخوانانی چون مژده بهرامی، بهرخ شورورزی و مهسا دامرودی.

نوازنده‌ها هم همان نوازندگان شناخته‌‌شده‌ای هستند كه این روزها در عرصه‌ی موسیقی فعال‌اند؛ كسانی چون میثم مروستی (ویلن)، آتنا اشتیاقی (ویلنسل)، اردوان انزابی‌پور (گیتار باس)، پیمان حاتمی و غیره. شاید از همین نوازندگان می‌شود متوجه شد كه نمی‌توان سبك مشخصی برای موسیقی این مجموعه متصور شد. خود «علیزاده» نیز به این مسأله صحه گذاشته و می‌گوید: «شاید نشود ژانری برای این اثر تعریف كرد. شاید بشود آن را یك پرفورمنس موسیقایی دانست؛ یعنی كنسرتی همراه با اِلِمان‌های نمایشی و اجرایی.»

آهنگساز قطعه‌ی «ارغوان» كه حالا هنوز چند سالی از انتشارش نگذشته، می‌‌‌‌توان آن را جزو قطعات خاطره‌انگیز قلمداد كرد، درباره‌ی دلیل این شكل استفاده چنین توضیح می‌دهد: «من علاقه‌ی بسیاری به سینما و تئاتر دارم و از سوی دیگر تا حدی دغدغه‌ی نوشتن اپرا یا اپرای ایرانی؛ البته كه امكانات فنی برای ساخت اپرا وجود ندارد؛ یعنی بازیگرانی نیستند كه قدرت آن را داشته باشند كه آنچه موزیسین می‌خواهد را به صورت آواز بخوانند یا خواننده‌ای كه امكان بازی كردن داشته باشد؛ در حالی كه كسی كه در اپرا حضور دارد، باید توانایی «خواندن» و «بازی» را به صورت توأمان داشته باشد. به خاطر همین محدودیت‌ها، پروژه را به این شكلی كه هم‌اكنون اجرا می‌شود، تغییر داده‌ام تا حالت‌ نمایشی از بین نرود.»

او همچنین درباره‌ی انتخاب «صابر ابر» می‌گوید: «صابر ابر صدای خوبی برای خوانش دارد، اَكت‌اش مناسب است و بیان‌احساسی خوبی هم دارد.»

این اما تمام آن چیزی نیست كه علیزاده در این پروژه در نظر دارد. او سی‌دی این اثر را نیز ضبط كرده و به احتمال فراوان همز‌مان با اجرای كنسرت، منتشر خواهد شد. «پانته‌آ پناهی‌ها» هم دیگر بازیگری است كه در این پروژه حضور دارد و او هم در كنار دیگر مجریان، مجموعه‌ای از داستان‌های عاشقانه را كه علیزاده نوشته، روایت كند. بازیگری كه «علیزاده» او را جزو موفق‌ترین و قدرتمندترین بازیگران تئاتر می‌داند: «در این پروژه مجموعه‌ای از داستان‌های عاشقانه اجرا می‌شود؛ البته بخش‌های مختلف آن با یكدیگر متفاوت‌اند؛ اما فضا به مخاطب كمك می‌كند تا داستان‌ها در جایی به یكدیگر برسند.»

او خود، كارگردانی این اثر را در كنار اَبَر برعهده دارد؛ این البته چیزی است كه در خبرهایی كه پیرامون این اثر منتشر شده، آمده است. خودش اما ترجیح می‌دهد به جای كارگردانی از واژه‌ی «مدیریت هنری» استفاده كند: «آنچه در این اثر اجرا می‌شود، دغدغه‌های ذهنی خودم است كه همواره دوست داشتم تا در زمینه‌ی تئاتر و نمایش اجرایشان كنم.»

اما به زودی قرار است اثر دیگری از او منتشر شود كه از همین حالا می‌توان پیش‌بینی كرد كه اتفاق پرسر و صدایی در عرصه‌ی موسیقی خواهد بود. او در این اثر از دو خواننده بهره برده است؛ علیرضا قربانی و همایون شجریان. این هم یكی دیگر از دغدغه‌های علیزاده است. دغدغه‌ای كه می‌گوید از چند سال پیش و از زمان تحصیلش در ارمنستان داشته است:‌ «استفاده از دو صدا در موسیقی کلاسیک، اتفاقی رایج است. من همواره این دغدغه را داشتم كه با این دوستان مطرح كردم. البته تلاش بسیاری انجام شد تا شعری انتخاب شود كه برای هر دو صدا، توجیه‌پذیر باشد. بخشی از این اثر روی ابیاتی از قطعه‌ی «افسانه»ی نیما یوشیج است و قطعاتی نیز بر اشعار احمد شاملو، دکتر شفیعی کدکنی، محمدعلی بهمنی، سیمین بهبهانی و علیرضا کلیایی تصنیف شده است.»

ضبط این آلبوم هم‌اكنون تمام شده، آن هم با یك اركستر آنسامبل. اثر در استودیوی تلویزیون کشور چک و همراه با ارکستر فیلارمونیک متروپولیتن پراگ انجام شده و بخش‌هایی هم توسط آنسامبل موسیقی معاصر ایران به سرپرستی خود علیزاده. ضمن آنكه گروه آوازی تهران به سرپرستی میلاد عمرانلو عهده‌دار اجرای بخش‌های کُر مجموعه بوده‌اند.