سایت کلاسیک «اف ام» در شماره امروز خود ۱۰ خواننده برتر اپرا را معرفی کرد. در میان این لیست منتشرشده، نام‌ خوانندگانی چون پاواروتی و دومینگو به چشم می‌خورد.بزرگترین خوانندگان «تنور» اپرای جهان که قدرت و رنگ صدای خود را با نتهای بالای باریتون در هم آمیخته‌اند، اندک هستند. صدای این خوانندگان صدای قدرت و جوانی است. سایت کلاسیک اف ام در شماره امروز خود ده خواننده برتر اپرا را معرفی کرده است.

شماره یک، پلاسیدو دومینگو
پلاسیدو دومینگو متولد 1941 در مادرید و یکی از خوانندگان افسانه‌ای تنور اپرا، نه تنها دارای صدایی قوی و الهام بخش بلکه هنرپیشه‌ای بزرگ بر روی صحنه اپرا است. با خانواده به مکزیک مهاجرت کرد و در آنجا به تحصیل پیانو، آهنگسازی و رهبری ارکستر پرداخت. سال 1966 با آلبرتو گیناسترا در اپرای دون رودریگو کار کرد و همکاری خود را با اپرای وین و نیویورک آغاز کرد. از مهمترین اجراهای وی می‌توان به نقش تریستان در اپرای «تریستان اوند ایزولده‌ی» واگنر اشاره کرد.

شماره دو، لوچیانو پاواروتی
متولد مودنای ایتالیا، فرزند یک نانوا که خواننده آماتور تنور بود. شروع کار هنری وی با گروه کر شهرش بود. اولین اجرای مهم وی در سال 1963 در نقش رودولفو در لابوهم در کاونت گاردن و سال بعد در نقش ایدامانته در اپرای ایدومه‌نه‌او در گلیندبورن بود.

شماره سه، انریکو کاروسو
فرزند یک مکانیک کارخانه و متولد ناپل. در سال 1897 زمانیکه اپرای پوچینی را اجرا کرد، آهنگساز از وی پرسید. چه کسی تو را برای من فرستاد؟ خداوند؟ همین جمله نشان از شگفتی صدای الهام بخش کاروسو دارد. در 1911 اپرای پوچینی را با اپرای متروپولیتن در نیویورک اجرا کرد. وی در سال 1906 از زلزله سانفرانسیسکو جان سالم به در برد اما طولی نکشید که بر اثر ذات‌الریه در جوانی فوت کرد.

شماره چهار، بنجامینو گیگلی
متولد آنکونا در خانواده‌ای فقیر. با گروه کر کلیسای جامع شهر کارش را آغاز کرد. برای تحصیل به رم رفت. در سال 1914 جایزه خوانندگی را در جشنواره پارما دریافت کرد. در سال 1918 توسکانینی را در لا اسکالا در بویتو اجرا کرد. تا سال 1920 به خواننده مشهور پارا تبدیل شد و با اپرای مترو پلیتن همکاری کرد.

شماره پنج، جوسی جورلینگ
او از خانواده‌ای اهل خواندن بود. با گروه کوارتت میل به تور دور سوئد رفت که اعضای آن پدر و برادرانش بودند. موفقیت وی با اجرای نقش‌های روسینی موزارت با اپرا رویال استکهلم، به سرعت در اروپا به شهرت رسید. در 26 سالگی با اپرای متروپولیتن با رودولفو در لا بوهم، به روی صحنه رفت.

شماره شش، آلفردو کراوس
شاید بهترین خواننده تنور نسل خودش باشد. وی در گران کاناریا به دنیا آمد. در رشته مهندسی تحصیل کرد اما در همان شهر برای گروه کر می‌خواند. از اجراهای عمده وی می‌توان به نقش دوک در ریگولتو و قصه‌های هافمن اثر افن باخ اشاره کرد.

شماره هفت، تیتو شیپا
شیپا با پیشینه‌ای ضعیف اهل لسه در جنوب ایتالیا است. زیبایی و توانمندی صدایش خیلی زود در گروه کر مدرسه و کر کلیسا شناخته شد. در سال 1915 در لا اسکالا اجرا کرد. در 1917 پوچینی نقش روگرو در لاروندین را برای وی خلق کرد. طی دو دهه بعد از آن وی به شهرت فراوان در اپرای متروپولیتن و شیکاگو رسید. وی با ترکیب خوانش‌های چند نقش دوک در ریگولتو، دون اوتاویا در دون جیووانی و دو گرو در مانون ماسنت به اجراهایی شگفت انگیز رسید.

شماره هشت، لوریتز ملشوا
شاید بهترین خواننده تنور آثار واگنر باشد. متولد کپنهاک دانمارک که کارش را با خوانندگی باریتون آغاز کرد. با اپرای رویال(سلطنتی) دانمارک همکاری کرد. در سال 1918 اجرای تانهوزر را به روی صحنه برد. صدای خستگی ناپذیر او نقش‌های آثار واگنر را به خوبی به اجرا در می‌آورد. وی تا دوران بازنشستگی‌اش 223 بار نقش تریستان آند ایزولده واگنر را اجرا کرد.

شماره نه، کارلو برگونزی
متولد ایتالیا و ستاره خوانندگی تنور نسل خود. سال 1953 در لا اسکالا اجرا کرد که موجب شهرت جهانی وی شد. اجراهای مهم وی شامل کاوارودوسی در توسکای پوچینی، مانریکو در تراواتور شماره دو وردی و کانیو در پاگلیاچی لئونکاوالو هستند که همه نقش‌هایی بسیار دشوار بوده که به کمال اجرا گردیده‌اند.

شماره ده، پیتر پییرز
خواننده یکتا و بدون اشتباه تنور اپرا و همکار بنجامین بریتن. اولین اجرایش در سال 1945 شهرت جهانی را برای وی به دنبال داشت.