عقیده شخصی من در مورد «سلول شخصی» این است که آلبوم بسیار خوبی را از رضا یزدانی شاهدیم. اگرچه همیشه همه‌چیز می‌تواند بهتر باشد، اما از نظر هماهنگی و تناسب کارهای یک مجموعه، قطعات این آلبوم دارای یک روند ثابت و هماهنگ با هم هستند. اگر آلبوم را به طور کامل گوش دهیم، متوجه خواهیم شد که سلیقه انتخاب شعرها  تغییر کرده است. فکر و عقیده  «اندیشه فولادوند» در بخش کلام این مجموعه دیده می‌شود و شاید بتوان به نوعی شعرهای او را محور آلبوم دانست؛ ترانه‌هایی خاص و متفاوت با تصویرسازی‌های عالی و پُرمفهوم.

اگر روند آثار هنرمندان را یک مجموعه در نظر بگیریم و آن را بررسی کنیم، بعضی از آنها پس از چند سال موفقیت و حضور در مارکت هنری، به کارهای اولیه خود -که بدون فشار و استرس بازار تولید شده است- بازمی‌گردند؛ کارهایی که شاید بیشتر از هر چیز دیگری، نشان‌دهنده «خود واقعی» این هنرمندان باشد و چیزی که با آن شناخته شده‌اند. شاید بتوان گفت «رضا یزدانی» هم در این آلبوم دچار این بازگشت هنری شده است. البته رضا طرفدارهای خاص خودش را دارد. طرفدارهایی که سلیقه‌شان جدا از مخاطب عام است. آنها چنین آلبومی را از رضا انتظار دارند. شاید همین است که گاهی او را محدود می‌کند و مجبور است تا تغییرات را با احتیاط بیشتری ایجاد کند. برای همین سعی می کند تغییرات به نحوی باشد که به جای ریسک کاهش مخاطب خاص خودش، بر تعداد مخاطبان‌اش اضافه کند.
 
نقدهایی را که روی آلبوم‌ها انجام می‌شوند، عموماً می‌توان به دو دسته تقسیم کرد؛ گاهی بعضی چند دقیقه از آلبومی را گوش می‌کنند و آن را نقد می‌کنند و برخی دیگر آلبوم را دقیق بررسی و آن را نقد می‌کنند. کسانی که می‌گویند رضا یزدانی در این آلبوم از موسیقی راک دور شده، شاید آلبوم را بیش از 2 دقیقه گوش نداده‌اند! این حرف، کاملاً بی‌اساس به نظر می‌رسد.

من برای خواننده‌هایی مثل رضا خوشحالم.  چون جریان مخالف حاکم بر موسیقی کشور (پاپ) را تقویت می‌کنند. البته رضا هم با کمی شانس و کمک خدا، علیرغم فضای حاکم بر موسیقی، امروز می‌خواند و موفق است. شخصیت هنری  او، حضورش در سینما، رسانه‌ها و ارتباط با هنرمندهای مهم کشور باعث شده که او امروز حضوری موفق داشته باشد.
 
از سویی فکر می‌کنم سلیقه مخاطب امروز موسیقی در کشور ما، تغییرات زیادی کرده است.  اگر ده سال پیش از کنار ماشین‌ها در خیابان می‌گذشتیم، موسیقی‌های به‌مراتب بهتری را می‌شنیدیم. پس می‌توان نتیجه گرفت که خواننده‌ها و هنرمندان، به مرور زمان بر سلیقه موسیقی مردم تأثیر می‌گذارند. فعالیت هنرمندان و به‌ویژه  خواننده‌های مختلف، آینده موسیقی راک را خواهد ساخت. خوشحالم که رضا یزدانی فضای این نوع موسیقی را در کشور حفظ کرده و اینها جای تحسین دارد.  این فضا روی هنرمندان دیگر نیز تأثیر می‌گذارد. تا جایی که این روزها در گروه «دیوار»، تصمیم به حضور یک خواننده گرفته‌ایم.
 
حالا که بحث موسیقی راک شد، بد نیست بگویم که این روزها از اتفاقات جدیدی در موسیقی کشور خبر می‌رسد؛ به‌ویژه آلبوم‌های متفاوتی که شاید به زودی منتشر شوند. «کاوه یغمایی» به ایران بازگشته و به‌طور جدی تصمیم به فعالیت هنری در داخل کشور دارد. فکر می‌کنم او بیش از هر خواننده‌ای لیاقت فعالیت هنری و اجرا در ایران را دارد. سال‌هاست که بازگشت هنری کاوه به موسیقی داخل کشور یکی از آرزوهای من است. امیدوارم این آرزو محقق شود.