[ خسرو خسروپرویز - روزنامه‌نگار ]

موسیقی ما - «آقایان پرنده» -ساخته «رضا بهرامی‌نژاد»- فیلمی مستند داستانی است که 10 سال از ساخت آن می‌گذرد. حکایت سه نوازنده در بندرانزلی که با تمام مشکلات ریز و درشت زندگی‌شان در تکاپوی اجرای یک کنسرت راک هستند، با همان موانع همیشگی این جنس موسیقی از ابتدا تاکنون. نگرانی از سالن، مجوز، اطلاع‌رسانی و در نهایت برخورد با مخاطب. تصویر این گروه در آن فیلم و دغدغه‌هایشان نمادی از تمام گروه‌ها و نوازنده‌های جوانی بود که در این سال‌ها حس امید همراه با نارضایتی و شکست از ترس را تجربه کردند.... مشکلاتی عجین‌شده با انواع محدودیت‌ها و تنگناهای اقتصادی که فکر تلخ مهاجرت را هموارتر از طی کردن این مسیر در ذهن بسیاری از این افراد کرد. از بسیاری نام‌ها و گروه‌ها در این دو دهه شاید تنها خاطره‌ای مانده باشد و تعدادی هم مثل همان گروه متلاشی شدند و دیگر نامی هم از آنها باقی نماند.

از معدود گروه‌هایی که در این سالیان از گزند نابودی یا مهاجرت بر حذر ماند، «فرشاد فزونی» است که صبر و چنگ و دندان، شد دلیل بقایش. اجرایی کوچک در دانشگاه و بعد آلبومی موفق به نام «من و دوست غولم» با تنظیم‌هایی از «رامین بهنا» و مسترینگ «شهرام شعرباف» در کنار نوازنده‌هایی چون «بابک آخوندی»، «بابک ریاحی‌پور» و «سیاوش امامی». آلبومی که در نهایت 8 سال پس از تولدش، بالاخره با اجرایی درخشان در ایوان شمس به حرکت درآمد. 8 سالی که آسان نگذشت. تغییراتی در گروه بر اساس همان مشکلات به وجود آمد و موسیقی «فرشاد فزونی» اگر جایی در سالن‌های کنسرت نداشت، سر از تئاترهای گوناگون درآورد و در نمایشخانه‌ها به خوبی شنیده شد.

تا اینکه طی دوشب در تالار ایوان شمس، «فرشاد فزونی» (به‌عنوان خواننده و گیتاریست)، «سیاوش امامی» (لیدگیتار)، «فرشاد رضایی» (باس گیتار) و «آیدین رادکیا» (درامز) با انتخابی هوشمندانه از ترانه‌های ساده اما عمیق «شِل سیلورستاین» به اجرایی جمع‌وجور در تعداد نوازندگان، اما کامل و درخشان دست یابند.

آنچه در این اولین اتفاق رقم خورد، شاید تلخیِ استفاده از همین لفظ اولین بود. اولینی که شاید استفاده درست‌اش در اهمیت دادن به هوش و گوش مخاطب کاربرد داشته باشد. اجرایی بر اساس احترام دوطرفه و نه برخلافِ انبوهِ نمایش‌واره‌های موجود که مخاطب برای خارج شدن دود از سقفِ سالن، بیش از صدای ساز نوازنده کف و هورا بکشد! اجرایی که از آفت نوازنده‌های کارمندی و چرخشی در گروه‌های مختلف دوری کرده و جلوه‌گری در نوازندگی و تکنیک به رخ کشیدن‌های بی‌مورد دوئل‌وار، جایش را به در خدمتِ هم بودن داده است. یعنی قرار است ابتدا لذتی در گروه کسب شود و تکثیر آن به مخاطب برسد.

اجرای «زبان از یاد رفته» یادآور این نکته است که «فرشاد فزونی» و معدود گروه‌ها و خواننده‌های قدیمی و تازه‌نفس، این زبان درست و سلیس موسیقایی را با تمام سختی‌ها در میان هیاهوها فراموش نکرده‌اند و نتیجه‌اش جریانی جدی و پویا است که به بار نشسته و وقت آن رسیده بسیاری از مخاطبانی که دیگر امیدی به شنیدن موسیقی خوب نداشتند، با اطمینان به اجراهای پیش رو از این نسل قدم بگذارند و احترام دوطرفه در کنسرت و آلبوم که جایش به شدت در امروزِ روز خالی است، نمود پیدا کند.
 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
* تیتر از متن ترانه «جایی که پیاده‌رو تموم میشه» انتخاب شده است.