موسیقی ما - جواد رهبر: کار وای بر استفاده از ترانههای بزرگان موسیقی غرب در آثارش اصرار خاصی دارد. او نام اولین فیلمش را از ترانهای از گروهٔ انگلیسی «رولینگ استونز» تحت عنوانِ «همین طور که قطرات اشک جاری میشوند» (1988) گرفته است. در فیلم «سریع السیر چانکینگ» (1994) هم نوای ترانهٔ «رویای کالیفرنیا» از گروه «The Mamas & The Papas» در گوشه و کنار فیلم به گوش میرسد و بخشی اساسی از نیمهٔ دوم فیلم به شمار میآید. بر روی عنوانبندی پایانی همین فیلم هم اجرای متفاوتی از ترانه «رویاها»، از مشهورترین ترانههای گروه ایرلندی «دِ کرنبریز»، با صدای فی وُنگ، بازیگر فیلم که خودش هم خوانندهای دست اول و سرشناس است، شنیده میشود. در «در حال و هوای عشق» (2000)، کار وای ارادت خود به خوانندگان کلاسیک را نشان میدهد و در فیلم از ترانههایی با صدای نات کینگ کول استفاده میکند. در فیلم «2046» (2004)، کار وای باز هم به سراغ یکی از خوانندگان سرشناس کلاسیک میرود و از ترانهای با صدای دین مارتین در فیلمش بهره میبرد. کار آن قدر بالا میگیرد که کار وای در تازهترین کارش به سراغ نورا جونز، خواننده و موزیسین جَز امریکایی، رفت تا هم نقشی به او بدهد و هم از اینکه از صدای خاص او در فیلمش استفاده کند. در «شبهای بلوبری من» (2007) علاوه بر ترانهٔ «قصه» با صدای جونز بر روی عنوانبندی آغازین و پایانیاش، ترانهٔ مسحورکنندهای از کت پاور به نام «بزرگترین» هم به گوش میرسد که در سرنوشتسازترین لحظههای فیلم از آن استفاده شده است.
افزودن یک دیدگاه جدید