حميدرضا منبتي: موسیقی پاپ در ایران از یک منظر شرایط ویژه‌ای دارد و آن این که غالب اجراکنندگان اصلی آن، در خلوت‌شان به همان موزیکی که اجرا می‌کنند گوش نمی‌دهند و دقیقاً از همین‌جاست که ضربه اصلی به این موسیقی وارد می‌شود. آن‌چه که در کنسرت‌های پاپ به اجرا در می‌آید، به دو دلیل -معمولاً- با جان و دل اجرا نمی‌شود؛ یکی آن که کلاً این موسیقی، موسیقیِ خلوت نوازنده‌هایش نیست و با آن خیلی حال نمی‌کنند؛ و دوم آن‌که پارت‌ها ساده‌تر از آن چیزی هستند که نوازنده‌های حرفه‌ای و طراز اول کنسرت را سر ذوق بیاورند. نوازنده‌هایی که در تمرین‌ها و خلوت خود معمولاً به اجرای موسیقی‌های پیچیده و تکنیکی می‌پردازند و از بدِ روزگار و غمِ نان به اجرا در کنسرت‌های پاپی رو آورده‌اند که اصلا باب میل‌شان نیست و معمولاً از سر رفع تکلیف و ماشین‌وار سازشان را می‌نوازند. خیلی از این نوازندگان را از نزدیک دیده‌ام که اجرای موسیقی پاپ را کسر شأن خود می‌دانند و گاه حتی از چیزی که دارند می‌نوازند خجالت می‌کشند!

گواه این ماجرا این که کمتر کنسرت‌های پاپی را می‌بینید که دوستان و خانواده این قبیل نوازنده‌های طراز اول در سالن حضور داشته باشند و برعکس سالن کنسرت‌های کوچک 300-400 نفره که در آنها موسیقی‌های بی‌کلام درست و درمان در سبک‌های تلفیقی و... اجرا می‌شود، پُر است از دوست و آشنا که مدام اسم نوازنده مورد نظر را فریاد می‌زنند و برایش دست و جیغ می‌خرند! چرا که این کنسرت‌ها دقیقاً همان جایی است که نوازنده‌های مورد نظر ما یک سال حضور در کنسرت‌های نه‌چندان باکیفیت پاپ را تحمل می‌کنند تا در این سالن‌های کوچک با مخاطبِ موزیک‌بازتر آن‌چه که باب طبع‌شان هست را اجرا و عقده‌گشایی کنند. اتفاقاً این کنسرت‌ها کمترین بازده مالی را برای موزیسین‌ها دارد و گاهی حتی درآمد کنسرت به پرداخت دستمزد نوازندگانش هم قد نمی‌دهد! با این وجود همچنان موزیسین‌ها دل‌شان غنج می‌رود تا بخت یاری کند و در سال بتوانند یکی دو بار در این قبیل کنسرت‌ها به روی صحنه بروند.

ادیب وحدانی منتقد قدیمی موسیقی جمله جالبی در نقد کنسرت اساتید موسیقی سنتی ایران داشت: «در این کنسرت‌ها هیچ‌یک از نوازندگان گروه را نمی‌بینی که با چیزی که می‌زنند حال کنند و همه با چهره‌های عبوس و گرفته تنها به انجام وظیفه می‌پردازند. در این شرایط چطور توقع دارید مردم از چیزی که آنها روی صحنه می‌نوازند لذت ببرند؟»

اما کنسرت گروه‌هایی مانند «دیوار» دقیقاً همان محمل مناسب است برای این که موزیسین‌ها -خسته از موسیقی‌هایی که از نظرشان بی‌محتوا است و چنگی به دل‌شان نمی‌زند- خود را خالی کنند و غنای تکنیکی آنها در این اجراها است که نمود پیدا می‌کند.

«دیوار» برای دومین بار و تنها یک ماه پس از کنسرتی که در همین تالار ایوان شمس برگزار کرده بود، 5شنبه در قالب یک کنسرت خیریه به روی صحنه تالار ایوان شمس رفت. با نوازندگان نام‌آشنایی چون بابک ریاحی‌پور (گیتار باس)، پویا نیکپور (پیانو و کیبورد)، مسعود همایونی (گیتار الکتریک)، یاشار خسروی (ساکسُفون)، مهران فرشباف(پرکاشن) و ایلیار خسروی (درامز). بگذریم که کنسرت قبلی آنها خالی از اشکال نبود و گاهی بیش از حد شکل عقده‌گشایی به خود می‌گرفت و در برخی از لحظات کنسرت احساس می‌شد که باید نوازنده‌ها را بیشتر کنترل کرد؛ اما تکنیک و انرژی فوق‌العاده‌ای که در آهنگ‌های گروه «دیوار» موج می‌زند، برای موزیک‌بازها و علاقه‌مندان موسیقی‌های پرانرژی‌تر جذاب بود. تداوم اين قبيل برنامه ها قطعا به كليت موسيقي كشور كمك خواهد كرد. آنها را جدي بگيريم.