چون دل عشاق را در قید کرد
خودنمایی کرد و دلها صید کرد
امتحانشان را ز روی سر خوشی
پیش گیرد شیوۀ عاشق کشی

دل پریشانشان کند چون زلف خویش
زآنکه عاشق را دلی باید پریش
خود کند ویران، دهد خود تمشیت
خودکشد شان باز خود گردد دیت

تا گریزد هرکه او ناقابل ست
عشق را مکره هوس را مایل ست
اندک اندک می کشاند سوی خویش
میدهد راهش بسوی کوی خویش

می نیارد کس بوحدتشان شکی
عاشق و معشوق میگردد یکی
اول آدم ساز مستی؛ ساز کرد
بیخودی در بزم خلد آغاز کرد

برق عصیان صفوتش را خانه سوخت
شمع سوزان شد، پر پروانه سوخت
نوح تا گردید با مستی قرین
شد به غرقاب بلا، کشتی نشین

در خلیل آن شعله تا شد، شعله زن
کرد اندر آتش سوزان، وطن
یوسف از مستی چو دل آگه شدش
جا ز دامان پدر در چه شدش

تا سر یعقوب از آن پرشور شد
از غم یوسف دو چشمش کور شد
مست از آن جام بلا شد تا کلیم
سالها در تیه محنت شد مقیم

عیسی از مستی قدم بردار شد
لاجرم سرمنزلش بر دار شد
احمد از آن باده تا شد سرگران
کرد بر وی، رو، بلا، از هر کران

شور آن صهبا در آن قدسی دهن
گشت سنگی عاقبت دندان شکن
مرتضی ز آن باده تا گردید مست
لاجرم در آستین بنمود، دست

باز بینم رازی اندر پرده یی
هست دل را گوئیا؛ گم کرده یی
وه که عشق از دانشم بیگانه کرد
مستی این دل، مرا دیوانه کرد