درود و عرض ادب
حقیقتش موزیک های زیادی از روزبه بمانی عزیز نشنیدم ولی همون چندتایی که شنیدم برام جذاب بود و ترانه سراییش به نظرم در حد خیلی خوبی بوده که برای دیگرون تا به امروز انجام داده.
اما نکته جالب در مورد کاراییه که خودش خوانندگیشو انجام می ده به نظرم این کارها دارای یک درون مایه قویست که به خوبی می تونه حس رو انتقال بده.
این کار آخر روزبه رو فوق العاده دوست داشتم چون علاوه بر حس احساس میکنم سعی شده فرم هم داشته باشه برخلاف موزیک های این روزها که زیاد توجه ای به فرم هنری ندارن اما کارهای روزبه شدیدن در جهت خلق یک اثر هنری‌ست.
اینکه داخل این موزیک به عقده های فرو خورده کودکی اشاره شده که از دید روانشناسی مشکلات اساسی رفتار آدمی در امروز و مخصوصن جامعه ماست و رفته رفته تا سن 40 سالگی پیش میره و اوج میگیره و ملودی هم همگام با اون متن ترانه و همینطور شدت صدا افزایش پیدا میکنه از ویژگی خاص این موزیک است و تبحر روزبه در این امر رو میرسونه..
اینکه در هر حال عقده ها روی ما تاثیر میذارن و رفتار بزرگسالی ما رو شکل میدن به جمله کلیدی ”من باهاش کار دارم این روزا” تبدیل کرده و از ابتدا تا انتهای متن به عقده های همه آدم ها اشاره میکنه نه تنها خودش...
و این عقده ها رو ما از بستری دریافت می کنیم که در اون زندگی کردیم/ میکنیم.

خواهش می کنم سایت موسیقی ما هم یه نقد یا تحلیل در مورد این موزیک تهیه کنند
با سپاس