دو ساله از انتشار این آلبوم می گذره. من واقعا عاشق صدای احسانم و از بچگی به آهنگاش گوش میدم. این آلبوم از پاییز تنهایی قوی تر و از عاشقانه ها ضعیف تر بود. البته به نظرم عاشقانه ها یه اعجاز بود که دیگه تکرار نمیشه(نظر کاملا شخصی) ترانه های خوبی داشت سی سالگی. همکاری با پویان بوترابی که تا حالا احسان ترانه ای ازش نخونده بود خوشحالم کرد و نشون داد که احسان توی ترانه سرا ها دنبال تنوعه ولی به نظرم از بین همشون ترانه جاذبه از همش ضعیف تر بود چون به نظرم خانوم حبیبی اصلا ترانه سرای حرفه ای نیست و اصلا خواننده های حرفه ای و بنام ازشون ترانه نمی گیرند. حالا چرا احسان رفته سراغش الله و اعلم!
خواستم بگم دلم واسه آهنگای پاپ سنتی احسان(به قول خودش آهنگ ملی با رنگ آمیزی غربی) خیلی تنگ شده. آهنگایی مثه میوه ممنوعه و مثل هیچکس که صدا های سنتور و سه تار روحو نوازش میداد. دلم واسه آهنگای پدرام کشتکار هم تنگ شده. آقای خواجه امیری هوای ما هوادارایی که با آهنگای پاپ سنتی تون هوادارتون شدیم هم داشته باش