من تا قبل اين آلبوم فكر ميكردم محسن چاوشى نابغه ى موزيك ايرانه ولى تازه فهميدم محسن چاوشى هيچ كارى نميكنه.الان هر خواننده ى پاپى بخواد اشعار كلاسيك بخونه به خوديه خود جلب توجه ميكنه و همه ميخوان ببينن چى ميخونه و اين كار محسن چاوشى بيشتر خودنمايى هست و اگه بخواد شعر از ترانه سراها بگيره نتيجش ميشه آهنگ هاى تكرارى سريال شهرزاد.ولى نابغه ى اصلى احسان خواجه اميرى هست كه با يك گروه تكرارى تونسته سه آلبوم متفاوت بده.واقعا بايد قدر احسان رو دونست و نميدونم اگه احسان نبود ما اصلا موزيك خوب ميشنيديم؟؟ البته كلاس اين آلبوم بالاتر از پاييز تنهايى و هم سطح عاشقانه هاست.شما نگاه كنيد كه احسان رو هر جا هم دعوت ميكنن ميزنه زير آواز حتى ساعت سه بامداد!!! واقعا اين پسر افتخار موسيقى ايرانه و با سى سالگى ثابت كرد هيچ كس بهش نميرسه و حالا حالاها بايد حسرت احسان رو بخوريم ديگه.اما آلبوم واقعا شاهكارهايى مثل سى سالگى و يه روزى مياد و جاده اى كه ساخته بودم و آرزو كن و بعد تو و ... داره كه شما تو هيچ آلبومى نميتونى انقدر آهنگ خوب بشنوى.فقط صدا تو آهنگ آخر همون شد يه ذره نا مفهومه ولى آهنگ محشره.اميدوارم هميشه موفق باشى احسان جان و بدونى ما بهت افتخار ميكنيم.
با جرات ميتونم بگم بهترين آلبوم سال سى سالگى هست.