یه سری آدم هستن که ده ها بار آلبوم رو گوش میدن بعد به زور میان میگن خوب بود. اهنگ اگه اهنگ باشه تو همون یکی دو بار اول جذبت میکنه. شما بدترین آهنگهای دنیا رو هم گوش بدید بعد از چند وقت ناخودآگاه ملکه ذهنتون میشه.
غالبا ترانه ها ایراد وزنی و قافیه ای داره، پر از ضعف تالیف هست اکثرشون، اکثرا هم که یا بی مفهوم هستند یا مفهوم سطحی و پیش پا افتاده ای دارند. ملودی ها رو هم که همه میدونن تکراری تکراری تکراری.موضوع دیگه اینکه بیشتر گام‌های این آلبوم رو «رمینور» و «دومینور» تشکیل داده و در بعضی از ترک‌ها این گام‌ها پشت هم افتاده‌ که به شنونده حس یکنواختی دست میده، انگار قطعه هنوز تمام نشده. شنیدم دوستان گفتند آلبوم یکدستی رو اراثه کردیم در حالیکه آلبوم یکنواخت و بی روحی رو روانه کردن. فرق است بین یکدستی و یکنواختی. نقطه قوت آلبوم تنظیم های خوب نامداری بود.