به عنوان یه هوادار دو آتیشه محسن چاوشی نظرم رو راجع به این آلبوم میگم، بعضی ها واقعا بی رحمانه نظر میدن. انتظار از خواننده ای مثل همیشه احسان خواجه امیری بالا هست اما نباید انتظار داشت همیشه آلبوم ها ایران رو منفجر کنن و اگه اینجوری نشد این رو یک شکست در نظر بگیریم. همین که ترانه ها دارای معنی هستند، ملودی های نسبتا متفاوتی در این آلبوم هستند و از تنوع سازهای زیادی تو تنظیم کار استفاده شده باید راضی بود و به نظر من این به معنی موفقیت یک آلبومه. داریم هنرمندان مجازی رو که وقتی موزیکشون رو گوش میکنیم هیچ معنی مشخصی رو از ترانه هاشون دریافت نمیکنیم. و متاسفانه داریم هنرمندان زیرزمینی که بهترین حرفی که در موزیکشون میزنن و خیلی هم بهش هم افتخار میکنن "نباشی دوستات هستن و ..." است.

بگذریم از این بحث و بریم سراغ خود آلبوم: (نظر شخصی و سلیقه بنده)

انصافا قطعات سی سالگی، آخر همون شد، به روزی میاد، نفس و درد عمیق فوق العاده و شنیدنی بودن اما بقیه ترک ها در سطح احسان نبودن، احساس عاشقانه و شاعرانه داشتن اما شورانگیز و خاص نبودن به خصوص قطعه چهارم.

مشکل میکس و مستر هم که شده مشکل این روزهای موسیقی پاپ (حتی خواننده محبوب خودم)، چیزی که سطح بالای بعضی ترک ها رو پایین آورد و تو ذوق میزد.

راجع به صدای وکال هم با اینکه این موضوع خیلی فنی و در تخصص هیچ کاربری نیست ولی به نظرم و جسارتا مشکل در بالا و پایین خودن احسانه، تو تمام قطعاتی که به نظرم فوق العاده بودن احسان هم پایین خونده هم بالا، اما تو بقیه قطعات کمتر این کارو کرده. این موضوع به خود ترانه و نوع تنظیم قطعه هم ارتباط داره.

(با احترام به همه هنرمندان) همه حرفهایی که زدم نظر شخصی بود و نظر شخصی تر من اینه که هیچ صدایی برای من مثل صدای محسن چاوشی نیست، صدای محسن حتی در قدیمترین قطعاتش بعد 100 بار اجرای پشت سر هم باز هم برای من تازگی داره و هیچ وقت کهنه نمیشه.