ایشون خیلی منطقی توی این یادداشت صحبت کردن و با آوردن دلیل و نمونه دارن میگن جمله ی "ورود بازیگرا به موسیقی ، موسیقی ایران رو به مسخره کشیده" یک حکم کلی هست و باید فرد به فرد و اثر به اثر هنر رو بررسی کرد و درباره ی اون قضاوت کرد . بله خوندن بعضی بازیگرا ممکننه مزخرف باشه و خوندن بعضی دیگر خیلی عالی ، چنانکه بازی بعضی خواننده ها هم ممکنه مزخرف باشه و بعضی خوب. به صرف اینکه در حال کار تو عرصه ی دیگه ای از هنر هستند چرا نباید عرصه ی دیگری رو امتحان کنند؟ اگر کارشون خوب از آب دربیاد، آیا احساس خطر می کنن یا چه دلیل دیگه ای داره؟ یه مثال در سطح دیگه میتونه بازیگری پژمان جمشیدی باشه، اگر خوب بازی کنه و اگر بتونه همپای بازیگرای دیگه اجرای خوبی از خودش نشون بده چرا "نباید" این کار رو بکنه؟ مگه آدم چند بار زندگی می کنه که نخواد کاری رو که توانایی انجامش رو داره صرفا به این دلیل که سابقا به چیز دیگه ای شهرت داشته انجام نده؟ گذر زمان خودش نشون میده که این رفت و آمدها موفقیت آمیز بوده برای اون فرد یا نه. اما هیچ عرصه ای ملک شخصی هیچ کسی نیست که بخواد تعیین تکلیف بکنه برای حضور یا عدم حضور افراد توی اون عرصه