با سلام و عرض خسته نباشید؛
صحبت های اخیر این خواننده جوان که جناب بهاری از منظر نقد بدان پرداخته اند، بی شباهت با مصاحبه ها و کل اتفاقاتی که نسل حاضر و "جوان" عرصه ی موسیقی انجام می دهند نیست. یک نفر ادعای فرهاد بودن می کند، یک نفر خود را طلایه دار موسیقی معاصر ایران قلمداد می کند، یک نفر خود را بهنرین به شمار می آورد و ....
آنچه بدیهی به نظر می رسد "اپیدمی شدید خود متفاوت نمود دادن، توهم روشن فکری، کاریزما طلبی، جذب مخاطب به هر شکل، عقده گشایی به طرق مختلف، در عرصه ماندن به هر قیمتی، سبقت گرفتن از رقیب و ...هزار و یک سودای دیگر در سر داشتن است."
موسیقی و رسالتی که بر عهده ی فعالان این عرصه قرار دارد، بدون شک در بدو امر "ارائه اثر موسیقایی با کیفیت مطلوب و چارچوب مشخص " است. لیکن جریانی که در حال حاضر شاهد آن هستیم و اتفاقا همین نسل جدید مسببان آن هستند؛ پرداختن به حواشی و دور و دورتر شدن از اصل مذکور است. تا جایی که حتی در حوزه ی نقد نیز آثار تولیدی برای به چالش کشیدن کمیاب گردیده است و بیشتر حاشیه سازی ها و ... محل نقد واقع گردیده اند.
به نظر حقیر، نیاز امروز هنر ایران و موسیقی به طور اخص "محوریت اندیشه و نگرش خرد محور" در درجه ی اول و "پرداختن به اصل هنر " در درجه ی بعد است. چنانچه " شناخت دقیق از خود و تعریف خط مشی مشخص کاری " نیز بدان اضافه گردد، دیگر مجالی برای پرداختن به حاشیه و خودنمایی و مسائلی از این دست باقی نخواهد ماند. خروجی هنری هر هنرمند (در ژانر خود) طبیعتا بازتاب جهان بینی و نوع نگرش وی به مقوله ی هنر است و شکل گیری این جهان بینی منوط به مطالعه و تفکر و در یک کلام "آموزش صحیح" است.
ای کاش این میزان "دست و پا زدن برای اثبات خود و توانایی خویش به مخاطب (در هر زمینه ای)" را اندکی کسب تخصص و تکیه بر آن جایگزین گردد.

با تشکر و تقدیم احترام
پاینده باشید.