شاید اولین باره که موافقم با نظر مجموعه ی ارشاد در مورد یه اثر هنری. صحیح ترین جمله در مورد این آلبوم اینه : فاقد ارزش های محتوایی ... مشکل من با آلبوم از همین کاور که بیشتر شبیه بازیه بچه ها با فتوشاپه شروع میشه و تا آخرین ثانیه ی آخرین ترک ادامه پیدا میکنه، موسیقی بنیامین واسه من یه موسیقیه کلام محور نیست. ملودی و ریتم حرف اولو میزنه در نتیجه از بنیامین انتظاده شعره شاهکار ندارم. فرید احمدی اگر هزارتا کارگاه ترانه ام برگزار کنه باز هیچوقت از نظر من شاعر نخواهد بود. چون کارهاش روی کاغذ آدمو به خنده میندازه. به شدت وابسته به ملودی مینویسه. و اونم عموما سطحی و بی محتوا. اما خب ترکیبش با ملودیای بنیامین و تنظیم های خوب باعث میشد کارای بنیامینو دنبال کنم. بخشی از علاقه م به بنیامینم درواثع به خاطر نوستالژی ایه که با کارهاشم دارم. من آلبوم قبلی رو جدا دوست داشتم و هنوز گوشش میکنم. این آلبوم اما واقعا ناامید کننده ست. بهتره بگم توهین آمیز حتی. هیچ وسواسی تو هیچ بخشی از این آلبوم ندیدم من. بنیامین فقط خواسته هرچه زودتر یه آلبوم بده به بازار. حالا دلیلش چیه اینو خودش میدونه فقط. اصلا نمیفهمم این آلبومو واقعا. اون بخش هاق انگلیسی چه جذابیتی به کار دادن؟ چه کارکردی دارن؟ چرا آهنگ آرومی وجود نداره؟ کلمات غیر معمول شعرها فقط کنار هم چیده شدن بدون اینکه هیچ حسی رو منتقل کنن. من فقط آهنگ حواسم به تو ه رو گوش کردم چون رنگ و بوی بنیامین همیشگی رو داره و تنظیم و سازبندیش خیلی دوست داشتنیه. حرف زباد میشه زد در مورد این مجموعه که بیشتر به جنگ شادی شباهت داره تا آلبوم. کاش بنیامین که اساسا آدم باهوشیه بدون چقدر با توهم نو آوری و خلاقیت داره آسیب میزنه به کارش.