به عنوان یک تجربه اینو بگم که وقتی آدم اول دفع به یک آلبومو گوش میده کل هوش و حواسش به اینکه خواننده چه جور خوندش یا تنظیمش چجوریه...از چه سازهایی استفاده شده...چه جور شروع میشه یا تموم میشه و کلی جزییات...همین ممکنه دفعه اول آلبوم به دل آدم نشینه...چون به حسش توجه کمتری میشه...ولی وقتی زمان میگذره و شخص آلبومو توی مکان ها و شرایطها و زمانهای مختلف گوش میده دیگه کم کم آهنگ جزیی از وجودش میشه...وقتی گوشش میده دیگه کاری به تنظیم و جزییاتش نداره...خاطره هایی که باهاش داره از جلوی چشماش رد میشن...وقتی صدای خواننده رو میشنوه میره توی حالو هوای خودش...باهاش گریه میکنه...باهاش میخنده...میدونم که این حرفامو باور دارید ولی بعضی ها نمیخواید بپذیرند...فقط گوش کن پتانسیل خاطره سازی زیادی داره...اینو زمان ثابت میکنه...یا علی