مرتضی پاشایی یک هنرمند بزرگ ، آهنگسازی توانا، با صدایی غیر قابل توصیف زیبا و مخصوص، با ظاهری خوش تیپ و متفاوت ، با درونی مهربان و افتاده ولی پر غرور و متین، در اوج جوانی و خلاقیت با وحشتناکترین نوع بیماری سرطان روبرو و مبارزه میکنه و سرانجام ایستاده و سرا پا با عشق به مردم در نهایت شجاعت جسم خود را میبازد. چنین شخصی یک فرد معمولی نیست و طبعآ هر طیف و گروهی او را منتسب به خود وانمود میکنند. ولی هنرمند به مردم تعلق دارد. بر مردم است که قدر و ارزش هنرمند خود را بداند و در فقدان هنرمند اسم و میراث بجای مانده اش را حفظ و به نسل بعد بسپارد. هر کسی میتواند راست و دروغ کتاب و فیلم در باره مرتضی بسازد ولی در نهایت تاریخ قضاوت خود را خواهد کرد.

اما برای کسانی که به ارزش این هنرمند هننوز پی نبرده اند: چه دوست داشته یا نداشته باشند پاشایی برای همیشه قسمتی از تاریخ این مرز و بوم شد. دوستدارانش هم به مرور زمان افزون تر خواهند شد. کلمه مرده پرست به تازگی مد شده ولی با کاربرد غلط ! دوستداران عاشق لاشه مرده نیستند بلکه علاقمند صفات نادر و هنر کمیاب ایشان هستند. پاشایی زنده است چون هنرش زنده است.